- Regjistruar më
- Qershor 19, 2018
- Mesazhe
- 12,823
- Pëlqime
- 15,494
Nga Brikena Gashi
“Inspiruar nga Dia Morina
Por, ky është tregimi im.
Isha veç 4 vjeç, por kujtimet janë ato qe me kane ngelur dëshmi se jeta ime ishte e plote si e çdo fëmijës tjetër. Familja ime njihej si familje fisnikesh, njiheshim si njerëz punëtore e te pa ndalshem, ishim te pasur nga kënga, buzëqeshja, harmonia dhe dashuria qe vihej ne pah edhe përtej mureve. Shtëpia ku u rrita është muzeu i dashurisë, i leximeve te vona, këngës shqipe, idealit dhe fëmijëve te lirisë.
6 vjetorin e ditëlindjes me munguan përqafimet e ledhatimet qe me kishin rritur. Unë bije e dëshmorit aso kohe, aq e vogël isha sa për ta kuptuar qe jeta ime kurrë me, s’do te ishte e njëjte.
Ngjarja me poshtë nuk është e përshtatur, është tregimi im, vraga qe do te mbyllet vetëm atëherë kur vendi im Kosova, djepi ne te cilin prehet shpirti i luftëtarit te lirisë e gëzon lirinë.
E kujtoj ende shtëpinë e mbushur me plot burra me uniforme ushtaresh, e qe flisinin shqip, nuk ju dridhej qerpiku kur deklaroheshin se ka ardhë dita qe Kosova te marre fryme e lire. Kujtime te zbehta, por ato janë përherë ne mua, ato enderra te gjalla, piktura qe lëvizin.
Ishin ushtaret te UÇK-se qe po betoheshin trimnisht për liri ne oborrin e Babes Gjysh.
Babai im ishte ende i ri ne moshe, njihej për intelektual, trimëri dhe për zemrën e madhe, s’paku kështu ma kane përshkruar. Ne kohen e luftës mbante rroba te zeza, i shkonin shume, ashtu e kujtoj unë. Nder te tjerë kujtoj edhe xhaxhain tim Feimin, një burrë tjetër shembullor qe i qëndronte babait tim nga prapa çdo kohe, pa u gdhi ne dëshira.
Aso kohe, jetonim ne fshatin Drenoc ne komunën e Rahovecit, shtëpia, familja dhe gjithçka qe ishte ndërtuar mbi dëshirën për te qene te lumtur ne te ardhmen u shua ne dy vite.
Xhaxhai Feim u vra nga forcat paramilitare serbe me 1998, ne moshën me te mire, ne te njëzetat e hershme. Ai po shpresonte mbarimin e luftës, çlirimin e Kosovës, qe me pas ta krijonte familjen.
Ishte kohe dhimbjeje për familjen, e qe u shtua vetëm pas disa muajsh, kur u vra edhe babai im nga i njëjti arsenal krimi.
Jeta ime dhe e familjes time ka qene shume e vështire këto 20 vjet. Ne kemi vuajtur çdo dite e nate mungesën e pazëvendësueshme dhe lirinë qe e morëm ne copa-copa.
Unë bija e dëshmorit, e cila u rrita ne kushte te vështira, asnjëherë s’mu zgjate dore nga institucioni shtetëror për t’u lehtësu barra e nenës sime.
Nena ime, heroina e familjes, u be vet grua e burrë, nene e baba për ne. Kulmi qe na mungoi, kafshata e thate.
Liria ka emër, ajo është e mbështjellur me flamurin kuq e zi, me gjakun e dëshmorëve, lotët e jetimëve e sakrificat e nënave. Liria ka emër, ajo nuk është e partisë, e as e njerëzve miliarder që nënvizojnë gjithë Kosovën brenda orësh me pankarta egoje.
Liria ka emër, është liste e gjate me emra te vrarësh, te zhdukurish, te mbijetuara te dhunës seksuale, e invalide te harruar.
Babai e xhaxhai im nuk luftuan për ta pare Kosovën te ndare, as popullin njeashtu. Ata vdiqën për lirinë qe i kërkohet një emër, e emërohet ne emra burrash qe rrihen për karrige.
sa e bukur si histori shum e dhimbshme??
