Jepini vetes dashuri dhe vëmendje

[Kresha]

Jeni të gatshëm t’u drejtoheni atyre që ju kërkojnë ndihmë, të nxitoni për çdo shenjë shqetësimi ose trishtimi. Jeni të gatshëm të dëgjoni ata që kanë nevojë për mirëkuptim, të disponueshëm dhe të këndshëm, gjithmonë me një buzëqeshje miqësore në fytyrën e tyre, me një vështrim të ditur dhe një zemër të madhe. Por sa prej nesh e kanë zakon t’i kushtojnë vetes sa më shumë dashuri dhe vëmendje?




Nuk ka rëndësi nëse të tjerët ju zhgënjejnë, gabojnë me ju apo me veten e tyre. Edhe një herë do të jeni aty për të dhënë dorën, për të ofruar një rrugë alternative, një këndvështrim tjetër, për të qetësuar plagët dhe për të shpërndarë dyshimet dhe frikën. Sepse ju e dini që në shumicën e rasteve njerëzit veprojnë sa më mirë që munden.

Ju jeni mbështetja e atij që heziton, motori që jep forcë dhe flaka që ndriçon errësirën. Ju jeni gjithmonë. Mirësia është marka juaj tregtare dhe dashuria është arma juaj më e fuqishme. Por pse ndonjëherë je kaq i ashpër me veten? Pse e braktisni veten, e harroni dhe e bëni të padukshëm për sytë tuaj? Pse të mos kujdeseni për veten ashtu siç bëni me të tjerët?

Një histori

Njerëzit mikpritës njohin dashurinë dhe pranimin e pakushtëzuar. Ata njohin dashurinë, përqafimet e gjata në të cilat mbyllin sytë dhe japin një buzëqeshje. Këta njerëz dinë për miqësinë, dashurinë dhe familjen që kemi zgjedhur. Ata e dinë se “Unë jam pranë teje, ndaj le të shtrëngojmë dhëmbët” dhe na besojnë edhe kur ne vetë nuk e bëjmë. Janë ata njerëz që nuk na shpëtojnë nga marramendja apo rënia, por që na ofrojnë fjalët e duhura, ato që mund të na thotë vetëm dikush që na ka shëruar plagët me mësime. -Reparando mjerisht Rotas-

Mos prisni shumë dhe jepini vetes dashuri

Ndonjëherë edhe ne kemi nevojë për kohë për veten, heshtje, një moment paqeje. Ne e dimë se të ndihmosh të tjerët është në krye të listës së prioriteteve, por ç’të themi për veten tonë? Pse është e rëndësishme t’i jepni vetes dashuri të mjaftueshme? Nuk ka rëndësi nëse nuk japim maksimumin për një ose dy ditë, nëse nuk mund të bëjmë gjithçka ose nëse ndihemi të hutuar. Asgjë nuk ndodh, besoni. Ne kemi të drejtë të rrëzohemi dhe të përmbysemi.

Është e zakonshme të përpiqemi të gjejmë forcë kur na mungon ose të pikturojmë një buzëqeshje në fytyrë, në mënyrë që të mos vërejmë shqetësimin që na pushton. Kjo është shqetësuese, aq më tepër kur je kërkues dhe shumë i ashpër me veten. Kur fajësojmë veten, ne e kritikojmë atë se kemi bërë diçka të gabuar ose thjesht nuk kemi arritur në kohë. Është sikur nuk ndjejmë dhembshuri për veten, ose të paktën jo në të njëjtin nivel me atë që ndjejmë për të tjerët.

Ne jemi të përsosur ashtu siç jemi, me shkëndijën e papërsosmërisë, e cila në fund të fundit është pjesë e nuancave tona, ato që na bëjnë unikë; me forcat tona, por edhe me plagët tona. Më beso. Ne duhet të nxjerrim edhe gjurmët e dhimbjes sonë, fytyrën e vuajtjes, pendimit dhe shqetësimeve, në vend që t’i mbajmë të fshehura dhe ta trajtojmë veten keq për to. Vetëm kështu mund të shpëtonim.

Le të përqafojmë njëri-tjetrin dhe natyrisht, herë pas here, le të kujtojmë se e duam njëri-tjetrin. Ne duhet të rizbulojmë veten sepse nuk ka ilaç më të mirë se ai që vjen nga ngrohtësia e të ndjerit të dashur. Duhet t’i kushtoni vetes të njëjtën vëmendje që i kushtoni të tjerëve. Prandaj ju ftojmë t’i drejtoni njëri-tjetrit fjalë të bukura, të shikoni njëri-tjetrin me dashuri dhe t’i thani lotët. Jini të durueshëm me veten, përpiquni ta kuptoni dhe lejojeni të ndihet keq.

SHARE

TWEET
SHPERNDAJ
EMAIL
COMMENTS

Jeni të gatshëm t’u drejtoheni atyre që ju kërkojnë ndihmë, të nxitoni për çdo shenjë shqetësimi ose trishtimi. Jeni të gatshëm të dëgjoni ata që kanë nevojë për mirëkuptim, të disponueshëm dhe të këndshëm, gjithmonë me një buzëqeshje miqësore në fytyrën e tyre, me një vështrim të ditur dhe një zemër të madhe. Por sa prej nesh e kanë zakon t’i kushtojnë vetes sa më shumë dashuri dhe vëmendje?

Nuk ka rëndësi nëse të tjerët ju zhgënjejnë, gabojnë me ju apo me veten e tyre. Edhe një herë do të jeni aty për të dhënë dorën, për të ofruar një rrugë alternative, një këndvështrim tjetër, për të qetësuar plagët dhe për të shpërndarë dyshimet dhe frikën. Sepse ju e dini që në shumicën e rasteve njerëzit veprojnë sa më mirë që munden.

Ju jeni mbështetja e atij që heziton, motori që jep forcë dhe flaka që ndriçon errësirën. Ju jeni gjithmonë. Mirësia është marka juaj tregtare dhe dashuria është arma juaj më e fuqishme. Por pse ndonjëherë je kaq i ashpër me veten? Pse e braktisni veten, e harroni dhe e bëni të padukshëm për sytë tuaj? Pse të mos kujdeseni për veten ashtu siç bëni me të tjerët?

Një histori

Njerëzit mikpritës njohin dashurinë dhe pranimin e pakushtëzuar. Ata njohin dashurinë, përqafimet e gjata në të cilat mbyllin sytë dhe japin një buzëqeshje. Këta njerëz dinë për miqësinë, dashurinë dhe familjen që kemi zgjedhur. Ata e dinë se “Unë jam pranë teje, ndaj le të shtrëngojmë dhëmbët” dhe na besojnë edhe kur ne vetë nuk e bëjmë. Janë ata njerëz që nuk na shpëtojnë nga marramendja apo rënia, por që na ofrojnë fjalët e duhura, ato që mund të na thotë vetëm dikush që na ka shëruar plagët me mësime. -Reparando mjerisht Rotas-

Mos prisni shumë dhe jepini vetes dashuri

Ndonjëherë edhe ne kemi nevojë për kohë për veten, heshtje, një moment paqeje. Ne e dimë se të ndihmosh të tjerët është në krye të listës së prioriteteve, por ç’të themi për veten tonë? Pse është e rëndësishme t’i jepni vetes dashuri të mjaftueshme? Nuk ka rëndësi nëse nuk japim maksimumin për një ose dy ditë, nëse nuk mund të bëjmë gjithçka ose nëse ndihemi të hutuar. Asgjë nuk ndodh, besoni. Ne kemi të drejtë të rrëzohemi dhe të përmbysemi.

Është e zakonshme të përpiqemi të gjejmë forcë kur na mungon ose të pikturojmë një buzëqeshje në fytyrë, në mënyrë që të mos vërejmë shqetësimin që na pushton. Kjo është shqetësuese, aq më tepër kur je kërkues dhe shumë i ashpër me veten. Kur fajësojmë veten, ne e kritikojmë atë se kemi bërë diçka të gabuar ose thjesht nuk kemi arritur në kohë. Është sikur nuk ndjejmë dhembshuri për veten, ose të paktën jo në të njëjtin nivel me atë që ndjejmë për të tjerët.

Ne jemi të përsosur ashtu siç jemi, me shkëndijën e papërsosmërisë, e cila në fund të fundit është pjesë e nuancave tona, ato që na bëjnë unikë; me forcat tona, por edhe me plagët tona. Më beso. Ne duhet të nxjerrim edhe gjurmët e dhimbjes sonë, fytyrën e vuajtjes, pendimit dhe shqetësimeve, në vend që t’i mbajmë të fshehura dhe ta trajtojmë veten keq për to. Vetëm kështu mund të shpëtonim.

Le të përqafojmë njëri-tjetrin dhe natyrisht, herë pas here, le të kujtojmë se e duam njëri-tjetrin. Ne duhet të rizbulojmë veten sepse nuk ka ilaç më të mirë se ai që vjen nga ngrohtësia e të ndjerit të dashur. Duhet t’i kushtoni vetes të njëjtën vëmendje që i kushtoni të tjerëve. Prandaj ju ftojmë t’i drejtoni njëri-tjetrit fjalë të bukura, të shikoni njëri-tjetrin me dashuri dhe t’i thani lotët. Jini të durueshëm me veten, përpiquni ta kuptoni dhe lejojeni të ndihet keq.

Ju keni të drejtë për një ditë gri. Detyra jonë, në fakt, nuk është të jemi gjithmonë mirë, as të mbajmë maskë për t’i bërë të tjerët të besojnë. Epo po, mos harroni të vizatoni një vijë midis të tjerëve dhe jush. Ndonjëherë është e nevojshme të ndalosh, sepse edhe nëse mirësia jote është e pakufishme dhe e pafundme, respekti është thelbësor.



Frika jonë më e keqe është të mos ndihemi të papërshtatshëm. Frika jonë më e madhe është të jemi të fuqishëm pa kufi; është drita jonë, jo errësira ajo që na tremb. Ne pyesim veten: kush jam unë që të jem brilant, i mrekullueshëm, i talentuar dhe përrallor? Në fakt kush jemi ne? Ne jemi fëmijë të universit. Të luash në të qenit i vogël nuk ka asnjë dobi për botën.

Nuk ka asgjë ndriçuese të bëhemi të vegjël për të mos i bërë njerëzit përreth nesh të ndihen të pasigurt. Ne kemi lindur për të treguar lavdinë e universit që banon brenda nesh. Jo vetëm disa prej nesh: është brenda të gjithëve ne, në secilin prej nesh. Dhe ndërsa ndalojmë së ndriçuari dritën tonë, pa e ditur u japim leje njerëzve të tjerë të bëjnë të njëjtën gjë. Dhe kur heqim qafe frikën tonë, prania jonë çliron automatikisht të tjerët. – Nelson Mandela-

Fale veten

Ashtu siç i falni të tjerët, duhet të falni edhe veten tuaj. Çfarëdo që ndodh fale veten. Për të gjitha rastet që nuk ia dole dhe për të gjitha rastet që as nuk dinit çfarë të bënit. Jini mjaft të guximshëm për t’i lejuar vetes mundësi të tjera, filloni nga e para dhe zbuloni perspektiva të tjera.

Pse e bën këtë me të tjerët, por jo me veten? Transformoni kërkesat për veten tuaj dhe eliminoni nga mendja mundësinë e arritjes së përsosmërisë. Kjo ide është thjesht një utopi. Nëse e keni të vështirë, provoni këtë ushtrim të thjeshtë: imagjinoni se kjo po i ndodh një shoku, si do të silleshit?

Është në rregull të ndihesh i bazuar dhe kjo sepse përveç të qenit një e drejtë është edhe pjesë e procesit, të asaj që përjetojmë ditë pas dite dhe që konsiston në vazhdimin e rritjes. Falini vetes dashuri dhe tregoni që keni ndaj saj të njëjtin qëndrim që keni ndaj të tjerëve.

Jepini vetes kohë në vetmi

Pak nga pak do të vini re se asgjë nuk ndodh nëse thoni “jo”, nëse keni nevojë për kohë për veten tuaj. Ndonjëherë na duhet një takim me veten. Vetëm në këtë mënyrë do të kuptoni se si jeni në të vërtetë, çfarë doni të bëni dhe në cilin drejtim po shkoni. Vetëm në këtë mënyrë do të jeni në gjendje të rimbushni energjinë e nevojshme për të vazhduar t’i dhuroni dashuri kujtdo që ka nevojë. Duhet t’i kushtoni vetes dashuri dhe vëmendje.

Ashtu si rrezet e një qiriri të vogël arrijnë larg, ashtu shkëlqen një vepër e mirë në një botë të keqe. -William Shakespeare-





Burimi / https://lamenteemeravigliosa.it/