Çfarë është indiferenca? Etimologjikisht, fjala ka kuptimin “pa dallim”. Një gjendje e çuditshme dhe e panatyrshme në të cilën mjegullohen kufinjtë ndërmjet dritës dhe errësirës, muzgut dhe agimit, krimit dhe ndëshkimit, mizorisë dhe dhembshurisë, të mirës dhe të keqes.
- Cilat janë rrjedhat dhe pasojat e saj të pashmangshme?
-A është filozofi ajo?
-A mund të përfytyrohet një filozofi e indiferencës?
Sigurisht, indiferenca mund të jetë tunduese – më shumë se kaq, joshëse. Është shumë më e lehtë të mos ua hedhësh sytë viktimave. Është shumë më e lehtë të shmangës ndërprerje kaq vrazhda të punëve, ëndrrave dhe shpresave tona. Është, mbi të gjitha, e sikletshme, sfilitëse të përfshihesh në dhimbjen dhe dëshpërimin e një tjetri. Për më tepër, për indiferentin, fqinjët e tij nuk kanë rëndësi. Prandaj, jetët e tyre nuk kanë kuptim. Ankthi i tyre i fshehtë apo i dukshëm nuk i intereson. Indiferenca e thjeshton Tjetrin në abstraksion.
Indiferenca, mbi të gjitha, është më e rrezikshme se zemërimi !
Mund të bësh diçka të veçantë për hir të njerëzimit, sepse mund të jesh i zemëruar me padrejtësinë që sheh. Por indiferenca nuk është kurrë krijimtare. Edhe urrejtja ndodh të nxjerrë një përgjigje ndonjëherë. E lufton. E denoncon. E çarmatos.
Indiferenca nuk nxjerr asnjë fjalë.
Indiferenca nuk është përgjigje.
Indiferenca nuk është fillim; është fund. E, prandaj, indiferenca është gjithmonë mik me armikun, sepse ajo i bën dobi agresorit – kurrë viktimës së tij, dhimbja e të cilit shumëfishohet kur ai ndjehet i harruar. Të mos i përgjigjesh klithmës, të mos ua lehtësosh dhimbjen duke u ofruar një shkëndijë shprese të burgosurit politik në qelinë e tij, fëmijëve të uritur, refugjatëve të pastrehë, do të thotë t’i dëboash nga kujtesa njerëzore. E duke mohuar humanitetin e tyre, ne tradhëtojmë humanitetin tonë.
Indiferenca, pra, nuk është thjesht mëkat. Është ndëshkim.
@Tag indiferentët ?
-Mendimi juaj reth indiferencës ??
- Cilat janë rrjedhat dhe pasojat e saj të pashmangshme?
-A është filozofi ajo?
-A mund të përfytyrohet një filozofi e indiferencës?
- A ka njeri ta përfytyrojë indiferencën si virtyt?
- A është e nevojshme kohë pas kohë që të vihet në jetë thjesht për të ruajtur mirëqenien, jetuar normalisht, shijuar një vakt të mirë dhe një gotë verë, ndërsa bota rreth nesh përjeton tronditje pikëlluese?
Sigurisht, indiferenca mund të jetë tunduese – më shumë se kaq, joshëse. Është shumë më e lehtë të mos ua hedhësh sytë viktimave. Është shumë më e lehtë të shmangës ndërprerje kaq vrazhda të punëve, ëndrrave dhe shpresave tona. Është, mbi të gjitha, e sikletshme, sfilitëse të përfshihesh në dhimbjen dhe dëshpërimin e një tjetri. Për më tepër, për indiferentin, fqinjët e tij nuk kanë rëndësi. Prandaj, jetët e tyre nuk kanë kuptim. Ankthi i tyre i fshehtë apo i dukshëm nuk i intereson. Indiferenca e thjeshton Tjetrin në abstraksion.
Indiferenca, mbi të gjitha, është më e rrezikshme se zemërimi !
Mund të bësh diçka të veçantë për hir të njerëzimit, sepse mund të jesh i zemëruar me padrejtësinë që sheh. Por indiferenca nuk është kurrë krijimtare. Edhe urrejtja ndodh të nxjerrë një përgjigje ndonjëherë. E lufton. E denoncon. E çarmatos.
Indiferenca nuk nxjerr asnjë fjalë.
Indiferenca nuk është përgjigje.
Indiferenca nuk është fillim; është fund. E, prandaj, indiferenca është gjithmonë mik me armikun, sepse ajo i bën dobi agresorit – kurrë viktimës së tij, dhimbja e të cilit shumëfishohet kur ai ndjehet i harruar. Të mos i përgjigjesh klithmës, të mos ua lehtësosh dhimbjen duke u ofruar një shkëndijë shprese të burgosurit politik në qelinë e tij, fëmijëve të uritur, refugjatëve të pastrehë, do të thotë t’i dëboash nga kujtesa njerëzore. E duke mohuar humanitetin e tyre, ne tradhëtojmë humanitetin tonë.
Indiferenca, pra, nuk është thjesht mëkat. Është ndëshkim.
@Tag indiferentët ?
-Mendimi juaj reth indiferencës ??