Me kalimin e kohës më rritet dëshira për të bërë atë që më bën të ndjehem më tepër gjallë. U desh kohë për ta kuptuar, por në fund më ngel kjo shije se e di se çfarë po bëj.
Hesht, hesht çdo herë edhe më shumë, edhe më thellë. Gjithmonë në një tentativë mbylljeje, izolimi. Izolimi që më lëjon të dëgjoj zërin brenda vetës, e kjo duhet të jetë një zanafillë e vetëndërgjegjësimit për ekzistencën time. Ndjenja e mirëfilltë e xhelozisë, kaq e zhvilluar tek njëriu shpesh herë më rivjen dhe më rrethon qënien. E ndjej karshi atyre që akoma kanë fuqi të flasin, jo si unë me zërin tim brenda, por jashtë dhe madje me një zë të fuqishëm. Teksa hedh hapin t’iu bashkohem, diçka pa erë, pa formë, pa ngjyrë më kap nga duart dhe më thotë të qëndroj. Nuk duhet të xhelozoj aty ku isha por aty ku akoma nuk arrita. Nuk mund të kthehesha te ajo humnerë nga e cila luftova për të dalë. Zëri i tyre i fuqishëm s’është asgjë më tepër sesa disa zhurma, rrëmujë e shpirtit të tyre. E heshtja ime, një shenjë e paqes e gjetur nga brenda. Paqe që më kushtoi ndjenja, njerëz dhe emocione. Po për të fituar duhet humbur, si të thuash një këmbim në tregun e ndjenjave, dhe tashmë jemi lodhur me këtë tregti.
Në një botë ku themelet e së cilës po shëmben nga e djathta në të majtë, nga lart poshtë dhe anasjellas pafuqia njerëzore merr trajtën e një misioni të përfunduar atëherë kur njëriu dorëzohet para faktit që është një pikëz në një oqean të pafundmë. Nëse për disa pikëza ky mision përfundon, për disa të tjerë është një pikënisje e një misioni akoma më të shenjtë. Ai i rikthimit tek vetja dhe e një force Krijuese akoma më të madhe. Pra është çështje këndvështrimi dhe zgjedhjeje, mes të qëndruarit në ujëra të ëmbla dhe statike ose të vazhduarit rrjedhjen me pikëzat e tjera.
Në një pikëpamje përsonale, heshtja është një shenjë e këtij misioni. Është një imazh i krijuar nga të kuptuarit shumë gjëra dhe i të qetësimit të stuhive brenda në shpirt, duke iu dorëzuar një të vërtete të vetme ekzistencializmit, por falë dhe në dorë të një Krijuesi. Ja pse ato pikëza zgjedhin rrjedhën, sepse për ata që tashmë e kanë kuptuar që ky oqean është i përkohshëm e dinë që nuk do kenë një vend ku do mund të rrinë përgjithmonë. Ka pasur, ka dhe do të ketë nga ata që e kundërshtojnë, ja pse zëri i tyre do jetë më i fuqishëm jashtë sepse nuk provuan zërin t’iu dëgjohej nga brenda dhe nga Një (i vetëm), e kjo është një frikë e mirëfilltë për ngaqë nuk e ndjejnë se qënia e tyre kujt i përket.
Ndërsa për stuhitë që i kalon ky motor që na mban gjallë, pra kjo zemër e ngratë, nuk më hidhërohet shpirti duke e ditur sa i bukur është qetësimi i tyre që sjell afrimin, përmendjen dhe pranimin e Atij (të Vetmit). Hesht, vazhdoj të hesht, se çdo pjesë e këtij Universi do shkojë në vendin e vet dhe ky pranim nuk është nga pafuqia por nga dashuria e besimit në Zot...
?
Hesht, hesht çdo herë edhe më shumë, edhe më thellë. Gjithmonë në një tentativë mbylljeje, izolimi. Izolimi që më lëjon të dëgjoj zërin brenda vetës, e kjo duhet të jetë një zanafillë e vetëndërgjegjësimit për ekzistencën time. Ndjenja e mirëfilltë e xhelozisë, kaq e zhvilluar tek njëriu shpesh herë më rivjen dhe më rrethon qënien. E ndjej karshi atyre që akoma kanë fuqi të flasin, jo si unë me zërin tim brenda, por jashtë dhe madje me një zë të fuqishëm. Teksa hedh hapin t’iu bashkohem, diçka pa erë, pa formë, pa ngjyrë më kap nga duart dhe më thotë të qëndroj. Nuk duhet të xhelozoj aty ku isha por aty ku akoma nuk arrita. Nuk mund të kthehesha te ajo humnerë nga e cila luftova për të dalë. Zëri i tyre i fuqishëm s’është asgjë më tepër sesa disa zhurma, rrëmujë e shpirtit të tyre. E heshtja ime, një shenjë e paqes e gjetur nga brenda. Paqe që më kushtoi ndjenja, njerëz dhe emocione. Po për të fituar duhet humbur, si të thuash një këmbim në tregun e ndjenjave, dhe tashmë jemi lodhur me këtë tregti.
Në një botë ku themelet e së cilës po shëmben nga e djathta në të majtë, nga lart poshtë dhe anasjellas pafuqia njerëzore merr trajtën e një misioni të përfunduar atëherë kur njëriu dorëzohet para faktit që është një pikëz në një oqean të pafundmë. Nëse për disa pikëza ky mision përfundon, për disa të tjerë është një pikënisje e një misioni akoma më të shenjtë. Ai i rikthimit tek vetja dhe e një force Krijuese akoma më të madhe. Pra është çështje këndvështrimi dhe zgjedhjeje, mes të qëndruarit në ujëra të ëmbla dhe statike ose të vazhduarit rrjedhjen me pikëzat e tjera.
Në një pikëpamje përsonale, heshtja është një shenjë e këtij misioni. Është një imazh i krijuar nga të kuptuarit shumë gjëra dhe i të qetësimit të stuhive brenda në shpirt, duke iu dorëzuar një të vërtete të vetme ekzistencializmit, por falë dhe në dorë të një Krijuesi. Ja pse ato pikëza zgjedhin rrjedhën, sepse për ata që tashmë e kanë kuptuar që ky oqean është i përkohshëm e dinë që nuk do kenë një vend ku do mund të rrinë përgjithmonë. Ka pasur, ka dhe do të ketë nga ata që e kundërshtojnë, ja pse zëri i tyre do jetë më i fuqishëm jashtë sepse nuk provuan zërin t’iu dëgjohej nga brenda dhe nga Një (i vetëm), e kjo është një frikë e mirëfilltë për ngaqë nuk e ndjejnë se qënia e tyre kujt i përket.
Ndërsa për stuhitë që i kalon ky motor që na mban gjallë, pra kjo zemër e ngratë, nuk më hidhërohet shpirti duke e ditur sa i bukur është qetësimi i tyre që sjell afrimin, përmendjen dhe pranimin e Atij (të Vetmit). Hesht, vazhdoj të hesht, se çdo pjesë e këtij Universi do shkojë në vendin e vet dhe ky pranim nuk është nga pafuqia por nga dashuria e besimit në Zot...
?
