O hënë e shiut,
Bëje një Iliadë për mua,
Kur të rrëzohet edhe Troja e fundit!
Si duket, o mik i patjetërsueshëm, i rrëzuari i përjetshëm dhe i vetmuari i madh, të gjitha “Trojat” ranë, dhe, bashkë me shembjen e tyre, erdhën braktisjet.
Në rruginën e vogël drejt shtëpisë tënde, ku braktisja ndihej, edhe trëndafilat kishin nisur të merrnin një ngjyrë tjetër, mes së kuqes së ndezur dhe shprshjes së të verdhës.
Koha ishte e pamëshirshme me ty; ashtu si “dimri i drerëve me brirët në erë”, u ndjeve si askush tjetër,
I vrarë nga një pranverë e kotë
Braktisur nga botë e tërë…
Porta e shtëpisë tënde ishte e mbyllur… qëndrova para saj dhe një klithmë e çuditshme mw erdhi brenda vetes: Çfarë ka ndodhur me ty, Frederik Reshpja?!!
“Tërë vdekja u rrëzua në fushën me shi”…
Duart e tua u tretën nën rrënjët e lumenjve. Një re e bardhë shkoi mbi shtëpinë tënde dhe më është dukur se pikoi hëna.
“Zot, më ke mallkuar me dimër pa asnjë arsye”!….
Shirat bien ende mbi vetminë tënde.
Më kishte marrë malli për një bisedë me ty, qoftë edhe për një pemë, që në horizont duket si një njeri i braktisur.
I mbushur me dashuri, duke druajtur se më zë magjia, kërkova mbështetjen tënde, si atëherë, kur më the se zemra duhet të vërë dorë mbi stinët.
Shkodra është e mbushur me mungesën tënde!
Të gjeta tek një mik, i çuditshëm edhe ai, erudit dhe i përmallur nga mungesa jote.
Moikomi fliste për ty dhe ndjeva se si mbi vjeshtën e brirëve të drerit vinin kujtimet e hershme.
Të kesh një mik si Ai do të thotë të mos jesh kurrë i braktisur.
Do të thotë të rikthehesh në vendlindje!
Në Shkodrën e mbretërve të ngritur gurë – gurë, si legjendat e saj.
Vetëm një njeri e gjen fillesën tënde tek Barleti….
Moikomi.
Vetëm një poet i çuditshëm, më i çuditshmi poet shqiptar i të gjitha kohrave, Moikomi, të bën bashkë me të shkuarit e mëdhenj të qytetit të mençur.
Shumë gjëra të munguan në jetë.
Veç kurrë ata që të deshën.
Nuk e di se nga është sjellë mermeri në varrin tënd, atje në varrezat e lashta katolike të qytetit!
E di se, ti, që ishte trishtimi i botës, me orën për të vdekur përsëri, i mbështjellur je në ajrin e mbrëmjes dhe në kujtimet e një miku të pazakontë për ty.
“Kur të mbyllen sytë e mi, nuk do të ketë më det”, ke shkruar në një vit të largët,
por, i kthyer në çdo stinë që do të duash, do të ketë miq…
ME TRËNDAFILIN E POEZISË TËNDE, MBETUR NË DUAR SI PLAGË…
Mëngjes vjenez, 8 gusht 2019
MËNGJESI I SË SHTUNËS NË VJENË
Është njëra ndër gjërat më të bukura që njoh. Sa herë që jam atje në pragun e këtij mëngjesi, dal herët dhe eci rrugëve, nën tisin argjendor, ku gjithçka më duket e lindur nga dallgët dhe ka ende vezullimin perandorak, të një qyteti ëndërr.
Asnjë dorë brutale nuk e ka gjymtuar atë; klithmat barbare të kohës shkuan dhe nuk ndaluan dot në madhështinë që nis e zgjohet pas një mbrëmje të lodhshme, si është gjithnjë ajo e së premtes.
Rrugët janë ende të boshta. Më tërheq ajri që ngrihet si një mjegull e bardhë dhe dalwngadalë merr konturet e godinave; fillimi i dritës nis e pasqyrohet dhe derdh tek trupi im ngjyrat e para të mëngjesit; hapësira mes rrugëve befas të duket sikur del nga fshehtësia; këmbanat e para vijnë që nga larg si nga përtej cikël-jetës; bri Danubit ka nisur të ngrihet mjegulla e mëngjesit dhe vërtet të duket se ai tani është ngjyrë blu, si në valset e famshme të Shtrausëve, më pas, ndjen se do të vijë qerrja diellore e agimit dhe ti je nën këmbët e saj, i mposhtur.
Kam shkruar dikur se në këtë qytet e ndjen të vërtetën se,
Të dashuruarit e hershëm nuk gabuan kurrë
ata e njihnin dhimbjen
pa formë lëvizte
në kujtesën e së shkuarës,
si një lamtumirë e heshtur…
Befas ndjen kuajt e çuditshëm të dritës, megjithëse qyteti i madh të duket se është ende i përgjumur. Nuk e di se nga buron kaq shumë dritë.
Është ndryshe nga të gjithë mëngjeset e tjerë. Edhe nga ai së dielës. Qyteti përton të zgjohet. Një natë më parë shikoja njerëzit se si lëviznin përtej lumit dhe më dukej sikur nëpër atë lëvizje marramendëse dhe njëkohësisht të pakapshme, natyrshëm, lidhnin yjet dhe gjithçka ishte e ngjashme si në leximin e Cvajgut.
Vjena është qyteti më aristokrat i botës, por të shtunën, në mëngjesin e herët, ende i mbështjellë nga ajri, ai të duket i tejdukshëm. Ndjen valset që lëvizin dhe të mbështjellin, pastaj hap pas hapi dita nis e zgjerohet, mendon se ç’dashuri kanë ardhur dhe kanë ikur, dhimbja e mungesës lëviz pa formë nëpër qënien tënde, duken shenjat e para të vjeshtës si një dhimbje, qenia njerëzore nis e zgjohet dhe, kur mendon se krejt i vetëm, një erë e paharruar, e bukës së pjekur, të kujton se kjo mund të vijë vetëm nga shtëpitë e gjithë botës.
Është një mëngjes i heshtur, që nis e zgjohet.
Mendja më rri larg, tek njerëzit që dua dhe, për dreq, nuk kam asnjërin.
Pastaj më kujtohen disa vargje të Moikomit, më vijnë befas ndër mend, si për të më thënë se jemi ende larg drurit të harresës..
Fjalët e gjithëpushtetshme
Befas thyhen para meje.
S’mbytet dashuria
në ujërat e cekëta!.
Pastaj qyteti zgjohet plotësisht. Magjia ikën. Ndihet britma pa përgjigje, dielli ndrit ndërtesat e bardha, në qendër të gjithçkaje – preha fërgëllon- ecën nëpër pemët – bije, riniset – si ndodh edhe me jetën -kur, pas një rrëzimi- mendojmë se gjithçka është drejt hiçit – dhe lotët e dikurshëm,- si petalet e një trëndafili magjik, rrjedhin nga qiejt e dëbornave, mjegullave, erërave dhe harresës.
Mendoj se po ta prek këtë të shtunë mëngjesore, gjysëm perandorake e gjysëm shtrausiane, ajo do të shkërmoqet, kaq e bukur, drithëruese , e trishtë dhe e brishtë si një ëndërr është!
FJALËT E MALLIT – ESE E SHKURTËR PËR „DASHURI ME QIRA“ TË MOIKOM ZEQOS
Fjalët janë gjithnjë të copëtuara. Asnjëherë të plota. Libri i miteve është njëkohësisht edhe fjala e pathënë deri në fund, si një ëndërr në fillimin e gjërave, Fjala është qëllim, është një fillesë harte, pas së cilës mund të nisesh për një udhëtim të paditur, por që kurrë nuk e përfundon dot.
Gërmadhat e fjalëve nganjëherë janë më të vyera se fjalët e sotme. Njëlloj si rrënonjat e nënujit që janë më të kapshme se skelat e ngritura mbi ujë. Të djeshmet flasin, të sotmet janë memece.
Mungesa e fjalëve është dëmi që kemi në vete, është si të duash të ecësh mes koraleve, dhe e gjen veten papritmas në një ishull duke pritur të vijnë zogjtë dhe të sjellin fjalën e duhur.
Një ishull bëhet i bukur vetëm atëherë kur është i banueshëm.
Një fjalë është e mirë vetëm atëherë kur pas saj nuk mund të zhytesh më tej nën ujrat e ditëve.
Fjalët dalin nga mollzat e gishtërinjve, nisen drejt një udhëtimi të gjatë; shumë prej tyre zhvlerësohen nga motet dhe padobia, dhe, megjithë imagjinatën për të shpikur fjalën e duhur, atë nuk e gjetën kurrë dot.
„Përjetësia me qira“ e Moikom Zeqos është e ndërtuar pikërisht kështu, me fjalë perëndish.
Qyteti i mbyllur, në një kuti argjendurinash ca kuaj të verbër në lëmë dhe shatrivani i klithmave, grigjat e deleve të barinjve të Betlehemit duke hyrë brenda katedraleve gotike; Ikja nga Utopia me zërat e vuajtjes, më tej, në thellësira, dy kuaj deti, e tërheqin një koçi të Ferrit, sëbashku me enigmës e pasjetës, fjala shumëpetalëshe e Moikomit , ashtu si deti, u jep ngazëllim leshterikëve të shndrishëm, ashtu si flokët e tu, stërpikur me yje e dashur; çdo erë veriore në poezinë e tij e ka një shëlbim të rremë në mbretërinë e fjalëve.
Moikomi vetë është porta që lëviz, materie e egër, pa shqisat e zakonshme, i çuditshëm në çudinë e tij poetike, përmbledhës i beftë i fjalës së ndezur si një llampë në terr. Pastaj papritur bie qetësia si një shi i padukshëm, duke ndritur ëndrrat e Ezekielit, në një poezi sa marramendëse, aq edhe tronditëse, si një qiell i dytë a i tretë në botën e madhe të fjalëve dhe të miteve.
O, shenja qiellore,
që s’ju lexova dot,
E ndjej se më thoni,
Që të jem i pashpërbëshëm
Vetëm e pamundura
Mban në duar
Vellon nusërore të Ofelisë
Të Pamartuar deri në altar!
Njeriu ndjen mall për poezinë e tij, e cila, fillimisht të duket si rrëkezë apo si jaseminët e zambakët që nëna e tij i vë në vazo, më tej gjithçka të fton ta shijosh kohën që të është dhënë, duke dashur të fitosh aq shqisa, sa edhe Fijet e Barit të Whitmanit. Moikomi del nga zhguni prehistorik istrallit, si një shpirt i rrallë he delikat, i një Ëndrre të Ëndrrave, edhe mbas njëqind shekujsh.
Ai është i dashuruar me jetën, duke kërkuar përtej mungesave dhe në meshat e mëdha të vjeshtës , s’ka nevojë të bien këmbanat! I pasionuar në gjithçka që përbën jetzën , por edhe pasjetën, duke gjetur lehtësisht një fytyrë të dytë t gjërave, ai shpalos jo vetëm kohrat pa kthim, por edhe erudicionin e pashoq poetik, duke prekur çmendurinë e poezisë me majat e gishtave dhe pejzat e shpirtit.
Tek ai, në këtë libër, dëshmues i një lavdie të merituar, fjalët e ndriçuara nga brenda shuhen dalngadalë dhe bëhen si mbrëmjet e jugut, të buta, të qeta, të dritshme; në oborret e shtëpive fryn juga, sikur në brigje ka ardhur i padukshëm vetë Serembeja! Dhe pastaj, si në një britmë apoteoze, profet i fjalës dhe rrufehedhës i pazakontë poetik, në një buzëgaz mistik ai, thllë në det, ndërton qytetin e tij prej korali, që në fakt është perandoria e tij e poezisë.
I vetëdijshëm për botën e krijuar, që mund të jetë ajo e Askundit, ku askush nuk të thërret me emër, ai sheh para vetes shtërngatat , me një karafil komete në vesh; shpall krredon e tij poetike se të shkruarit në liri është pronë përjetësie.
Tek poezia e tij vegimet lëvizin, kohrat shpejtojnë ose rikthehen, vegimet duken si emblemat e heraldikave onirike dhe poezia lind të shprehë Heshtjen.
Në vitin 1623, një prelat i famshëm, Pjetër Mazreku, duke ndjerë një dhimbje të pakufishme, do të shkruante se „ E nxitur nga dhëmbshuria ndaj atdheut të vet, pena e vizitorit vrapoi më shumë se sa besonte“.
Të ketë ndodhur kjo edhe me Moikomin e vitit 1969, kur përgatiste vëllimin e tij të parë për të ardhur deri tek jo „Dashuri me qira“, në të cilën, jo befas, të lindur nga dhimbja , vdesin çastet e ngadhënjimeve të shkurta,, në të cilin, dielli i gurtë ngrihet mes optikës dhe shiut dhe perëndimi ndez borën në brigje.
Një poezi substanciale e përbërë nga malli për gjithçka ka në vete dhe ku e di mirëfilli se koha e ardhshme kam ë shumë hapësirë për të sesa koha e tashme.
Zogj të mëdhenj
Midis Botës së Poshtme
Dhe botës së Sipërme
Më mbartin mua!
Shumë e shumë vite më parë, shkrimtari i shquar Stendal do të shkruante se „ Meritzon të hidhet në letër vetëm ajo që mbetet interesante dhe pasi historia e ka thënë fjalën e saj“.
Moikomi e ka përshkruar tashmë këtë rrugë historike. Ai e ka ndryshuar tashmë poezinë shqipe, e ka bërë atë më të mënçur, më shprehëse;, më domethënëse, më moderne dhe njëkohësisht më bashkëkohore. Ai nuk ka frenezi dhe tepri, poezia është e rrjedhshme në kuptimshmërinë e saj, përtej kohës së tashme vrungullojnë shumë kohë të tjera.
Prandaj edhe na merr malli për fjalët e tij… të stërpikura nga dallgët e qytetit të vjetër, Durrësit dhe të vendit të tij.
Ka fjalë të tilla që të dritëzojnë, që janë njëkohësisht edhe mëngjes, muzg, mbrëmje apo agim mëngjesor, në të cilat ende nuk e di mirëfilli se nga cila anë vjen drita, por që, ndoshta më shumë se shumë gjëra të tjera, të bëjnë të lumtur.
Bedri Islami
Bëje një Iliadë për mua,
Kur të rrëzohet edhe Troja e fundit!
Si duket, o mik i patjetërsueshëm, i rrëzuari i përjetshëm dhe i vetmuari i madh, të gjitha “Trojat” ranë, dhe, bashkë me shembjen e tyre, erdhën braktisjet.
Në rruginën e vogël drejt shtëpisë tënde, ku braktisja ndihej, edhe trëndafilat kishin nisur të merrnin një ngjyrë tjetër, mes së kuqes së ndezur dhe shprshjes së të verdhës.
Koha ishte e pamëshirshme me ty; ashtu si “dimri i drerëve me brirët në erë”, u ndjeve si askush tjetër,
I vrarë nga një pranverë e kotë
Braktisur nga botë e tërë…
Porta e shtëpisë tënde ishte e mbyllur… qëndrova para saj dhe një klithmë e çuditshme mw erdhi brenda vetes: Çfarë ka ndodhur me ty, Frederik Reshpja?!!
“Tërë vdekja u rrëzua në fushën me shi”…
Duart e tua u tretën nën rrënjët e lumenjve. Një re e bardhë shkoi mbi shtëpinë tënde dhe më është dukur se pikoi hëna.
“Zot, më ke mallkuar me dimër pa asnjë arsye”!….
Shirat bien ende mbi vetminë tënde.
Më kishte marrë malli për një bisedë me ty, qoftë edhe për një pemë, që në horizont duket si një njeri i braktisur.
I mbushur me dashuri, duke druajtur se më zë magjia, kërkova mbështetjen tënde, si atëherë, kur më the se zemra duhet të vërë dorë mbi stinët.
Shkodra është e mbushur me mungesën tënde!
Të gjeta tek një mik, i çuditshëm edhe ai, erudit dhe i përmallur nga mungesa jote.
Moikomi fliste për ty dhe ndjeva se si mbi vjeshtën e brirëve të drerit vinin kujtimet e hershme.
Të kesh një mik si Ai do të thotë të mos jesh kurrë i braktisur.
Do të thotë të rikthehesh në vendlindje!
Në Shkodrën e mbretërve të ngritur gurë – gurë, si legjendat e saj.
Vetëm një njeri e gjen fillesën tënde tek Barleti….
Moikomi.
Vetëm një poet i çuditshëm, më i çuditshmi poet shqiptar i të gjitha kohrave, Moikomi, të bën bashkë me të shkuarit e mëdhenj të qytetit të mençur.
Shumë gjëra të munguan në jetë.
Veç kurrë ata që të deshën.
Nuk e di se nga është sjellë mermeri në varrin tënd, atje në varrezat e lashta katolike të qytetit!
E di se, ti, që ishte trishtimi i botës, me orën për të vdekur përsëri, i mbështjellur je në ajrin e mbrëmjes dhe në kujtimet e një miku të pazakontë për ty.
“Kur të mbyllen sytë e mi, nuk do të ketë më det”, ke shkruar në një vit të largët,
por, i kthyer në çdo stinë që do të duash, do të ketë miq…
ME TRËNDAFILIN E POEZISË TËNDE, MBETUR NË DUAR SI PLAGË…
Mëngjes vjenez, 8 gusht 2019
MËNGJESI I SË SHTUNËS NË VJENË
Është njëra ndër gjërat më të bukura që njoh. Sa herë që jam atje në pragun e këtij mëngjesi, dal herët dhe eci rrugëve, nën tisin argjendor, ku gjithçka më duket e lindur nga dallgët dhe ka ende vezullimin perandorak, të një qyteti ëndërr.
Asnjë dorë brutale nuk e ka gjymtuar atë; klithmat barbare të kohës shkuan dhe nuk ndaluan dot në madhështinë që nis e zgjohet pas një mbrëmje të lodhshme, si është gjithnjë ajo e së premtes.
Rrugët janë ende të boshta. Më tërheq ajri që ngrihet si një mjegull e bardhë dhe dalwngadalë merr konturet e godinave; fillimi i dritës nis e pasqyrohet dhe derdh tek trupi im ngjyrat e para të mëngjesit; hapësira mes rrugëve befas të duket sikur del nga fshehtësia; këmbanat e para vijnë që nga larg si nga përtej cikël-jetës; bri Danubit ka nisur të ngrihet mjegulla e mëngjesit dhe vërtet të duket se ai tani është ngjyrë blu, si në valset e famshme të Shtrausëve, më pas, ndjen se do të vijë qerrja diellore e agimit dhe ti je nën këmbët e saj, i mposhtur.
Kam shkruar dikur se në këtë qytet e ndjen të vërtetën se,
Të dashuruarit e hershëm nuk gabuan kurrë
ata e njihnin dhimbjen
pa formë lëvizte
në kujtesën e së shkuarës,
si një lamtumirë e heshtur…
Befas ndjen kuajt e çuditshëm të dritës, megjithëse qyteti i madh të duket se është ende i përgjumur. Nuk e di se nga buron kaq shumë dritë.
Është ndryshe nga të gjithë mëngjeset e tjerë. Edhe nga ai së dielës. Qyteti përton të zgjohet. Një natë më parë shikoja njerëzit se si lëviznin përtej lumit dhe më dukej sikur nëpër atë lëvizje marramendëse dhe njëkohësisht të pakapshme, natyrshëm, lidhnin yjet dhe gjithçka ishte e ngjashme si në leximin e Cvajgut.
Vjena është qyteti më aristokrat i botës, por të shtunën, në mëngjesin e herët, ende i mbështjellë nga ajri, ai të duket i tejdukshëm. Ndjen valset që lëvizin dhe të mbështjellin, pastaj hap pas hapi dita nis e zgjerohet, mendon se ç’dashuri kanë ardhur dhe kanë ikur, dhimbja e mungesës lëviz pa formë nëpër qënien tënde, duken shenjat e para të vjeshtës si një dhimbje, qenia njerëzore nis e zgjohet dhe, kur mendon se krejt i vetëm, një erë e paharruar, e bukës së pjekur, të kujton se kjo mund të vijë vetëm nga shtëpitë e gjithë botës.
Është një mëngjes i heshtur, që nis e zgjohet.
Mendja më rri larg, tek njerëzit që dua dhe, për dreq, nuk kam asnjërin.
Pastaj më kujtohen disa vargje të Moikomit, më vijnë befas ndër mend, si për të më thënë se jemi ende larg drurit të harresës..
Fjalët e gjithëpushtetshme
Befas thyhen para meje.
S’mbytet dashuria
në ujërat e cekëta!.
Pastaj qyteti zgjohet plotësisht. Magjia ikën. Ndihet britma pa përgjigje, dielli ndrit ndërtesat e bardha, në qendër të gjithçkaje – preha fërgëllon- ecën nëpër pemët – bije, riniset – si ndodh edhe me jetën -kur, pas një rrëzimi- mendojmë se gjithçka është drejt hiçit – dhe lotët e dikurshëm,- si petalet e një trëndafili magjik, rrjedhin nga qiejt e dëbornave, mjegullave, erërave dhe harresës.
Mendoj se po ta prek këtë të shtunë mëngjesore, gjysëm perandorake e gjysëm shtrausiane, ajo do të shkërmoqet, kaq e bukur, drithëruese , e trishtë dhe e brishtë si një ëndërr është!
FJALËT E MALLIT – ESE E SHKURTËR PËR „DASHURI ME QIRA“ TË MOIKOM ZEQOS
Fjalët janë gjithnjë të copëtuara. Asnjëherë të plota. Libri i miteve është njëkohësisht edhe fjala e pathënë deri në fund, si një ëndërr në fillimin e gjërave, Fjala është qëllim, është një fillesë harte, pas së cilës mund të nisesh për një udhëtim të paditur, por që kurrë nuk e përfundon dot.
Gërmadhat e fjalëve nganjëherë janë më të vyera se fjalët e sotme. Njëlloj si rrënonjat e nënujit që janë më të kapshme se skelat e ngritura mbi ujë. Të djeshmet flasin, të sotmet janë memece.
Mungesa e fjalëve është dëmi që kemi në vete, është si të duash të ecësh mes koraleve, dhe e gjen veten papritmas në një ishull duke pritur të vijnë zogjtë dhe të sjellin fjalën e duhur.
Një ishull bëhet i bukur vetëm atëherë kur është i banueshëm.
Një fjalë është e mirë vetëm atëherë kur pas saj nuk mund të zhytesh më tej nën ujrat e ditëve.
Fjalët dalin nga mollzat e gishtërinjve, nisen drejt një udhëtimi të gjatë; shumë prej tyre zhvlerësohen nga motet dhe padobia, dhe, megjithë imagjinatën për të shpikur fjalën e duhur, atë nuk e gjetën kurrë dot.
„Përjetësia me qira“ e Moikom Zeqos është e ndërtuar pikërisht kështu, me fjalë perëndish.
Qyteti i mbyllur, në një kuti argjendurinash ca kuaj të verbër në lëmë dhe shatrivani i klithmave, grigjat e deleve të barinjve të Betlehemit duke hyrë brenda katedraleve gotike; Ikja nga Utopia me zërat e vuajtjes, më tej, në thellësira, dy kuaj deti, e tërheqin një koçi të Ferrit, sëbashku me enigmës e pasjetës, fjala shumëpetalëshe e Moikomit , ashtu si deti, u jep ngazëllim leshterikëve të shndrishëm, ashtu si flokët e tu, stërpikur me yje e dashur; çdo erë veriore në poezinë e tij e ka një shëlbim të rremë në mbretërinë e fjalëve.
Moikomi vetë është porta që lëviz, materie e egër, pa shqisat e zakonshme, i çuditshëm në çudinë e tij poetike, përmbledhës i beftë i fjalës së ndezur si një llampë në terr. Pastaj papritur bie qetësia si një shi i padukshëm, duke ndritur ëndrrat e Ezekielit, në një poezi sa marramendëse, aq edhe tronditëse, si një qiell i dytë a i tretë në botën e madhe të fjalëve dhe të miteve.
O, shenja qiellore,
që s’ju lexova dot,
E ndjej se më thoni,
Që të jem i pashpërbëshëm
Vetëm e pamundura
Mban në duar
Vellon nusërore të Ofelisë
Të Pamartuar deri në altar!
Njeriu ndjen mall për poezinë e tij, e cila, fillimisht të duket si rrëkezë apo si jaseminët e zambakët që nëna e tij i vë në vazo, më tej gjithçka të fton ta shijosh kohën që të është dhënë, duke dashur të fitosh aq shqisa, sa edhe Fijet e Barit të Whitmanit. Moikomi del nga zhguni prehistorik istrallit, si një shpirt i rrallë he delikat, i një Ëndrre të Ëndrrave, edhe mbas njëqind shekujsh.
Ai është i dashuruar me jetën, duke kërkuar përtej mungesave dhe në meshat e mëdha të vjeshtës , s’ka nevojë të bien këmbanat! I pasionuar në gjithçka që përbën jetzën , por edhe pasjetën, duke gjetur lehtësisht një fytyrë të dytë t gjërave, ai shpalos jo vetëm kohrat pa kthim, por edhe erudicionin e pashoq poetik, duke prekur çmendurinë e poezisë me majat e gishtave dhe pejzat e shpirtit.
Tek ai, në këtë libër, dëshmues i një lavdie të merituar, fjalët e ndriçuara nga brenda shuhen dalngadalë dhe bëhen si mbrëmjet e jugut, të buta, të qeta, të dritshme; në oborret e shtëpive fryn juga, sikur në brigje ka ardhur i padukshëm vetë Serembeja! Dhe pastaj, si në një britmë apoteoze, profet i fjalës dhe rrufehedhës i pazakontë poetik, në një buzëgaz mistik ai, thllë në det, ndërton qytetin e tij prej korali, që në fakt është perandoria e tij e poezisë.
I vetëdijshëm për botën e krijuar, që mund të jetë ajo e Askundit, ku askush nuk të thërret me emër, ai sheh para vetes shtërngatat , me një karafil komete në vesh; shpall krredon e tij poetike se të shkruarit në liri është pronë përjetësie.
Tek poezia e tij vegimet lëvizin, kohrat shpejtojnë ose rikthehen, vegimet duken si emblemat e heraldikave onirike dhe poezia lind të shprehë Heshtjen.
Në vitin 1623, një prelat i famshëm, Pjetër Mazreku, duke ndjerë një dhimbje të pakufishme, do të shkruante se „ E nxitur nga dhëmbshuria ndaj atdheut të vet, pena e vizitorit vrapoi më shumë se sa besonte“.
Të ketë ndodhur kjo edhe me Moikomin e vitit 1969, kur përgatiste vëllimin e tij të parë për të ardhur deri tek jo „Dashuri me qira“, në të cilën, jo befas, të lindur nga dhimbja , vdesin çastet e ngadhënjimeve të shkurta,, në të cilin, dielli i gurtë ngrihet mes optikës dhe shiut dhe perëndimi ndez borën në brigje.
Një poezi substanciale e përbërë nga malli për gjithçka ka në vete dhe ku e di mirëfilli se koha e ardhshme kam ë shumë hapësirë për të sesa koha e tashme.
Zogj të mëdhenj
Midis Botës së Poshtme
Dhe botës së Sipërme
Më mbartin mua!
Shumë e shumë vite më parë, shkrimtari i shquar Stendal do të shkruante se „ Meritzon të hidhet në letër vetëm ajo që mbetet interesante dhe pasi historia e ka thënë fjalën e saj“.
Moikomi e ka përshkruar tashmë këtë rrugë historike. Ai e ka ndryshuar tashmë poezinë shqipe, e ka bërë atë më të mënçur, më shprehëse;, më domethënëse, më moderne dhe njëkohësisht më bashkëkohore. Ai nuk ka frenezi dhe tepri, poezia është e rrjedhshme në kuptimshmërinë e saj, përtej kohës së tashme vrungullojnë shumë kohë të tjera.
Prandaj edhe na merr malli për fjalët e tij… të stërpikura nga dallgët e qytetit të vjetër, Durrësit dhe të vendit të tij.
Ka fjalë të tilla që të dritëzojnë, që janë njëkohësisht edhe mëngjes, muzg, mbrëmje apo agim mëngjesor, në të cilat ende nuk e di mirëfilli se nga cila anë vjen drita, por që, ndoshta më shumë se shumë gjëra të tjera, të bëjnë të lumtur.
Bedri Islami
