Fotografimi i parë i anës së prapme të Hënës
Pamje e anes se erret te HenesRaketa e dytë kozmike arriti në sipërfaqen e Hënës më 14 shtator 1959. Me të, për herë të parë në histori, u krye një fluturim kozmik nga Toka në një trup tjetër qiellor.
Të gjitha aparatet e kësaj rakete, të cilat punuan me një saktësi të madhe, udhanë mundësi shkencëtarëve të ndiqnin vazhdimisht fluturimin e saj dhe të përcaktonin vendin e rënjes së saj.
Kontejnieri me aparaturën shkencore dhe faza e fundit e raketë shumëfazëshe ju afruan Hënës me një shpejtësi prej 3,3 kilometra në sekondë dhe ranë në sipërfaqen e saj në lindje të Detit të Qetësisë.
Aparatet e kësaj rakete u dhanë mundësi shkencëtarëve të bënin një zbulim të rëndësishëm: Hëna nuk ka fushë magnetike.
Një detyrë edhe më të ndërlikuar u desh të zgjidhte raketa e tretë kozmike Luna 3, që u hodh më 4 tetor 1959. Pikërisht në përvjetorin e dytë të lëshimit të satelitit të parë artificial të Tokës. Në bordin e kësaj rakete ishte vendosur një stacion ndërplanetar automatik për vrojtime në lidhje me fenomenet kozmike.
Kjo raketë kozmike i ra rreth Hënës dhe u kthye në Tokë. Për herë të parë në histori u bë e mundur të shihej ana e prapme e saj. Sic dihet Hëna i shfaq Tokës vetëm njërën anë. Ana e errët e hënës nuk ishte parë kurrë nga Toka përpara se të fotografohej.
Fotografimi u bë me anë të një aparature fototelevizive të ndërtuar posaçërisht për fotografimin e anës së prapme të Hënës dhe për transmetimin e fotografive në Tokë. Fotografimi u bë nga një largësi prej 60-70 mijë kilometrash për dyzet minuta.
Ana e pasme e Hënës fotografuar nga Luna 3 me 1959 dhe Orbiter ne 2009
Kjo gjë nuk ishte e lehtë në kushtet e mungesës së peshës, ku çdo lëng shndërrohet në një top të rrumbullaktë. Pastaj filmi duhej mbrojtur nga veprimi i rrezeve kozmike, të cilat mund ta prishnin Po në stacionin automatik ndërplanetar çdo gjë ishte parashikuar e ndërtuar me mjeshtëri. Kuadrot e çmueshme të anës së prapme të Hënës arritën në Tokë.Ç’panë njerëzit në anën e prapme të Hënës? Kjo anë e satelitit tonë natyral dallohet mjaft nga ana që shohim. Në të ka pak të ashtuquajtura dete dhe ka më shumë rrafshira e kratere.
Të dhënat e marra me anë të stacionit automatik ndërplanetar, që fluturoi rreth Hënës, u dhanë mundësi shkencëtarëve të hartonin dhe të botonin «Atlasin e Hënës». Ky atlas ka një vlerë shunë të madhe për studimin e këtij sateliti natyral të tokës.
