Me siguri e keni dëgjuar frazën "durimi është një virtyt". Përveç kësaj, nëse hidhni një vështrim të shpejtë te njerëzit që keni në jetën tuaj, patjetër që do të gjeni një person, elementi i fortë i të cilit është durimi. Ndoshta ju keni marrë rolin e personit të durueshëm.
Njeriu i durueshëm dallohet nga një magjepsje, një qetësi nëse doni.
Ai nuk ngutet të nxjerrë konkluzione ose të bëjë lëvizje të nxituara.
Ai shqyrton me kujdes faktet dhe është i butë me emocionet e tij.
Ai është personi që është i durueshëm në një përpjekje për të arritur një qëllim, për të korrigjuar një situatë ose për t'i dhënë një mundësi diçkaje që nuk pritej ta lëndonte atë.
Shpresë përmes durimit në një ndryshim të situatës së përjetuar në periudhën e dhënë kohore. Personi që dallohet nga durimi vështirë se mund të imagjinohet të jetë i zemëruar dhe i zemëruar. Ju besoni se ai do të jetë gjithmonë i rrethuar nga durimi dhe durimi.
Personi i durueshëm është ai i pajisur me të gjitha emocionet që mund të ketë. Fakti që ai ka durim më të zhvilluar se impulsiviteti nuk e mohon natyrën e tij të përjetimit të emocioneve negative të tilla si zemërimi ose trishtimi. Dallimi me impulsivin qëndron në faktin se ai qëndron me lehtësi dhe qartësi më të madhe të mendjes.
Sigurisht, ka nga ato momente kur durimi ka arritur kulmin në shkallën e matjes së emocioneve dhe zemërimi zë vendin e tij. Pikërisht në atë moment, nëse ndodh të jesh, e sheh njeriun e duruar siç nuk do ta besoje kurrë. Ndoshta sepse nuk besoni se njeriu me durim është i zemëruar.Pacienti përjeton një lodhje mendore dhe lodhje që nuk i lënë shumë vend për durim dhe tolerancë.
Durimi është i rraskapitur dhe lodhja dhe zemërimi zënë vendin e saj. Një person i zemëruar - zakonisht - është një person i lodhur. Të lodhur duke provuar, duruar dhe trajtuar zgjedhjet e gabuara të të tjerëve. Për të provuar, përmirësuar dhe rindërtuar atë që të tjerët heqin dorë lehtë, heqin ose prishin.
> Kur zemërimi zëvendëson durimin, ndodh sepse jemi të zemëruar me veten tonë, që kemi dhënë më shumë mundësi sesa duhet. Ndoshta në disa raste nuk duhet as të zemërohesh që tjetri nuk e shfrytëzoi rastin për të korrigjuar gabimin. Ai përjeton një zhgënjim që mundësia që dha dhe durimi që dha nuk u përdorën siç duhet.
Ai duron situata që mbase nuk ia kanë vlejtur. Momente që duhej të flisnin dhe të shpërthenin. Të përballet me ata që e zvogëlojnë dhe e kufizojnë atë. Me ata që shkelën në tolerancën dhe hirin e tij. Ai heshti. Sepse njeriu - mes të tjerëve - është qenie egoiste dhe egoiste. Edhe pse nuk i pëlqen të lëndohet, ai gjithnjë gjen mënyrën për t’u lënduar. Dhe është e lehtë të lëndosh një person, pasuria e të cilit është durimi dhe mirëkuptimi.
Pikërisht sepse ai ka zhvilluar një ndjenjë më të madhe të durimit, duke lënë tërbimin dhe zemërimin, ai vështirë se mund t'i menaxhojë ato. Kjo është arsyeja pse, kur është i zemëruar, ai mund të shprehë mendime që i kishte fshehur thellë brenda. Sepse durimi mund të jetë një virtyt, por zemërimi e bën gojën të punojë më shpejt se mendja. Dhe ai nxjerr në sipërfaqe mendime dhe fjalë që nuk i shprehu për shkak të durimit të tij.
Njeriu i durueshëm dallohet nga një magjepsje, një qetësi nëse doni.
Ai nuk ngutet të nxjerrë konkluzione ose të bëjë lëvizje të nxituara.
Ai shqyrton me kujdes faktet dhe është i butë me emocionet e tij.
Ai është personi që është i durueshëm në një përpjekje për të arritur një qëllim, për të korrigjuar një situatë ose për t'i dhënë një mundësi diçkaje që nuk pritej ta lëndonte atë.
Shpresë përmes durimit në një ndryshim të situatës së përjetuar në periudhën e dhënë kohore. Personi që dallohet nga durimi vështirë se mund të imagjinohet të jetë i zemëruar dhe i zemëruar. Ju besoni se ai do të jetë gjithmonë i rrethuar nga durimi dhe durimi.
Personi i durueshëm është ai i pajisur me të gjitha emocionet që mund të ketë. Fakti që ai ka durim më të zhvilluar se impulsiviteti nuk e mohon natyrën e tij të përjetimit të emocioneve negative të tilla si zemërimi ose trishtimi. Dallimi me impulsivin qëndron në faktin se ai qëndron me lehtësi dhe qartësi më të madhe të mendjes.
Sigurisht, ka nga ato momente kur durimi ka arritur kulmin në shkallën e matjes së emocioneve dhe zemërimi zë vendin e tij. Pikërisht në atë moment, nëse ndodh të jesh, e sheh njeriun e duruar siç nuk do ta besoje kurrë. Ndoshta sepse nuk besoni se njeriu me durim është i zemëruar.Pacienti përjeton një lodhje mendore dhe lodhje që nuk i lënë shumë vend për durim dhe tolerancë.
Durimi është i rraskapitur dhe lodhja dhe zemërimi zënë vendin e saj. Një person i zemëruar - zakonisht - është një person i lodhur. Të lodhur duke provuar, duruar dhe trajtuar zgjedhjet e gabuara të të tjerëve. Për të provuar, përmirësuar dhe rindërtuar atë që të tjerët heqin dorë lehtë, heqin ose prishin.
> Kur zemërimi zëvendëson durimin, ndodh sepse jemi të zemëruar me veten tonë, që kemi dhënë më shumë mundësi sesa duhet. Ndoshta në disa raste nuk duhet as të zemërohesh që tjetri nuk e shfrytëzoi rastin për të korrigjuar gabimin. Ai përjeton një zhgënjim që mundësia që dha dhe durimi që dha nuk u përdorën siç duhet.
Ai duron situata që mbase nuk ia kanë vlejtur. Momente që duhej të flisnin dhe të shpërthenin. Të përballet me ata që e zvogëlojnë dhe e kufizojnë atë. Me ata që shkelën në tolerancën dhe hirin e tij. Ai heshti. Sepse njeriu - mes të tjerëve - është qenie egoiste dhe egoiste. Edhe pse nuk i pëlqen të lëndohet, ai gjithnjë gjen mënyrën për t’u lënduar. Dhe është e lehtë të lëndosh një person, pasuria e të cilit është durimi dhe mirëkuptimi.
Pikërisht sepse ai ka zhvilluar një ndjenjë më të madhe të durimit, duke lënë tërbimin dhe zemërimin, ai vështirë se mund t'i menaxhojë ato. Kjo është arsyeja pse, kur është i zemëruar, ai mund të shprehë mendime që i kishte fshehur thellë brenda. Sepse durimi mund të jetë një virtyt, por zemërimi e bën gojën të punojë më shpejt se mendja. Dhe ai nxjerr në sipërfaqe mendime dhe fjalë që nuk i shprehu për shkak të durimit të tij.