Deklarata e Pavarësisë së Mendjes: Një Manifest i jashtëzakonshëm i vitit 1919, i nënshkruar nga njerëz ndriçuese
“Ne angazhohemi që të mos i shërbejmë kurrë asgjëje veç së Vërtetës së lirë, e cila nuk ka kufij dhe kufizime dhe është pa paragjykime ndaj racave apo kastave.”
Dekada përpara se Martin Luther King, Jr. të bënte rastin e tij të përjetshëm, për nocionin e lashtë grek të agapes, si një pjesë qendrore e jodhunës, një tjetër mendje e ndritur dhe një frymë fluturuese, sfiduan njerëzimin të ndalonte në një nga periudhat më të dhunshme në histori dhe të shqyrtonte një rrugë alternative.
Në vitin 1919, disa muaj pas përfundimit të Luftës së Parë Botërore dhe katër vjet pas marrjes së Çmimit Nobel në Letërsi, “si nderim për idealizmin e lartë të prodhimit të tij letrarm, për simpatinë dhe dashurinë për të vërtetën, me të cilën ai ka përshkruar lloje të ndryshme të njerëzoresm qenien”, dramaturgu, romancieri, eseisti dhe historiani i madh francez, Romain Rolland (29 janar 1866 – 30 dhjetor 1944) shkroi një tekst të mrekullueshëm të titulluar “Deklarata e Pavarësisë së Mendjes”, një thirrje pasionante për përdorimin e fuqisë së artit dhe të punës intelektuale, jo për propagandë, shkatërrim dhe përçarje, por për bashkim të botës dhe ngritje të shpirtit njerëzor, nëpërmjet shoqërisë së padukshme që i kapërcen kufijtë kombëtarë, etnikë dhe klasorë.
Ajo u nënshkrua nga qindra intelektualë më të shquar të epokës, duke përfshirë Albert Einstein, i cili ishte një kundërshtar i zëshëm i luftës, Bertrand Russell, i cili mendoi shumë për atë që përfshin “jeta e mirë”, Rabindranath Tagore, që i kushtoi jetën e tij për mbijetesën tonë shpirtërore), Jane Addams, Upton Sinclair, Stefan Cweig dhe Hermann Hesse.
Deklarata u botua në gazetën socialiste “L’Humanité” më 26 qershor 1919 dhe më vonë u përfshi në thesarin e pashtypur të Hermann Hesse & Romain Rolland në “Korrespondenca, shënimet e ditarit dhe reflektimet të Rolland, e bashkangjiti tekstin në një letër të prillit 1919 drejtuar Hessen-it, ku i kërkonte shkrimtarit të dashur gjerman të ishte mes nënshkruesve.
“Dua të shpreh menjëherë miratimin tim të parezervë për [deklaratën] tuaj të admirueshme,” shkroi Hesse në përgjigje. “Ju lutem shtoni emrin tim në të gjithashtu.”
Edhe pse deklarata është më shumë një përgjigje ndaj shkatërrimit të jetës intelektuale gjatë luftës. Në zemër të saj është një thirrje qartësuese e përjetshme për ruajtjen e artit dhe jetës intelektuale përballë çdo kërcënimi, qoftë me armë, censurë apo shkatërrim. Anti-intelektualizmi i zakonshëm i medias moderne, duke na nxitur të mbajmë detyrën tonë për të fisnikëruar dhe jo për të korruptuar shpirtrat e njëri-tjetrit, përmes artit dhe kontributit tonë intelektual.
Rolland shkruan: Punëtorët intelektualë, penat e shpërndara nëpër botë, të ndarë gjatë pesë viteve të fundit nga armët, censura dhe urrejtja e kombeve në luftë, tani që barrierat janë rrëzuar dhe kufijtë janë rihapur, ju drejtojmë një apel për rigrupimin edhe një herë të bashkimit tonë vëllazëror, një bashkim i ri më i ngushtë dhe më i fortë se ai që ekzistonte më parë.
Duke vënë në dukje se shumica e intelektualëve “i vendosën njohuritë, artin dhe arsyen e tyre në shërbim të qeverive të tyre” gjatë luftës, Rolland reagon për rrëmbimin e rrezikshëm të mendimit dhe artit në shërbim të urrejtjes dhe dhunës dhe i kërkon njerëzimit që:
Le të jetë kjo përvojë një mësim për ne, të paktën për të ardhmen! … Mendimtarët dhe artistët kanë shtuar një sasi të pamatshme urrejtjeje helmuese në plagën që shkatërron trupin dhe mendjen e Evropës. Në arsenalin e mençurisë, kujtesës dhe imagjinatës së tyre, ata kërkonin arsye të vjetra dhe të reja, arsye historike, shkencore, logjike dhe poetike për urrejtje. Ata punuan për të shkatërruar mirëkuptimin e ndërsjellë midis burrave. Dhe duke bërë këtë, ata shpërfytyruan, pakësuan, zhvlerësuan dhe degraduan Idenë, përfaqësuesit e së cilës ishin. E bënë (ndoshta pa e kuptuar) instrumentin e pasioneve dhe të interesave egoiste të një klani politik a shoqëror, të një shteti, të atdheut, të një klase… Dhe Ideja, e komprometuar nga konfliktet e tyre, del e poshtëruar me ta.
Kjo ide, natyrisht, është vetë fryma e artit, artit si një potencial që forcon dinjitetin tonë të ndërsjellë në vend që ta shkatërrojë atë; ai që shkakton kaos konstruktiv në vend të shkatërrimit; një që, siç pohoi John F. Kennedy, gjysmë shekulli më vonë në një nga fjalimet më të mëdha të mbajtura ndonjëherë , ushqen rrënjët e kulturës sonë. “Nuk duhet të harrojmë kurrë se arti nuk është një formë propagande; është një formë e së vërtetës,” nxiti Kennedy, një ndjenjë në qendër të deklaratës së Rolland.
Duke i tërhequr njëlloj shpirtit dhe arsyes, çuditërisht, titulli origjinal francez ishte “Déclaration de l’indépendance de l’Esprit”, por përkthimi i tij në anglisht e zëvendësoi “shpirtin” me “mendjen” – dhe dëshirën e palëkundur për drejtësi dhe barazi të varrosur në çdo njeri. shpirt, Rolland nxit:
Ngrihu!
Le ta çlirojmë Mendjen nga këto kompromise, këto aleanca poshtëruese, ky nënshtrim i fshehur! Mendja nuk është shërbëtor i askujt. Ne jemi shërbëtorët i mendjes. Nuk kemi mjeshtër tjetër. Ne jemi krijuar për të mbajtur dhe mbrojtur dritën e saj, për të mbledhur rreth saj të gjithë njerëzit e humbur. Roli ynë, detyra jonë është të mbajmë një qëndrim të prerë, të tregojmë yllin polar mes stuhisë së pasioneve në errësirë. Ndër këto pasione krenarie dhe shkatërrimesh reciproke, nuk veçojmë asnjë, i hedhim poshtë të gjitha. Ne angazhohemi që të mos i shërbejmë kurrë asgjëje veç së Vërtetës së lirë, e cila nuk ka caqe e kufij, dhe është gjithashtu pa paragjykime ndaj racave apo kastave. Natyrisht, ne nuk e shkëputim veten nga Njerëzimi. Ne mundohemi për të, por për të gjithë njerëzimin. Ne nuk njohim popuj, ne e njohim Popullin, unik dhe universal, njerëzit që vuajnë, që luftojnë, që bien dhe ngrihen përsëri, dhe që përparojnë gjithmonë përgjatë rrugës së thyer, që është lagur me djersën dhe gjakun e tyre. Ne e njohim Popullin mes të gjithë njerëzve që janë të gjithë njëlloj vëllezërit tanë. Dhe që ata të bëhen, si ne, gjithnjë e më të ndërgjegjshëm për këtë vëllazëri, ne ngremë mbi betejat e tyre të verbëra Harkun e Aleancës – Mendjen e lirë që është një, e shumëfishtë, e përjetshme.
Stefan Cvajg e kap bukur frymën e deklaratës në biografinë e tij të Rolland -it, një vepër e shkëlqyer arti:
Republika e padukshme e shpirtit, atdheu universal, është krijuar midis racave dhe midis kombeve. Kufijtë e saj janë të hapur për të gjithë ata që dëshirojnë të banojnë aty; ligji i tij i vetëm është ai i vëllazërisë; armiqtë e saj të vetëm janë urrejtja dhe arroganca ndërmjet kombeve. Kushdo që e bën shtëpinë e tij brenda kësaj mbretërie të padukshme, bëhet qytetar i botës. Ai është trashëgimtar, jo i një populli, por i të gjithë popujve. Tani e tutje ai është një banor në të gjitha gjuhët dhe në të gjitha vendet, në të kaluarën dhe të ardhmen universale.
Pyes veten nëse Frida Kahlo ishte e njohur dhe e ndikuar nga deklarata e Rolland-it, kur ajo shkroi në ditarin e saj më shumë se tre dekada më vonë: “Unë jam vetëm një qelizë në mekanizmin kompleks revolucionar të popujve për paqen në kombet e reja … të bashkuar në gjak.”
Nga Maria Popova
