Welcome to the forum 👋, Visitor

To access the forum content and all our services, you must register or log in to the forum. Becoming a member of the forum is completely free.

Chat Shqip

Chati më i madh Shqipëtar Takohu.com

Futu në Chat !

  • PËRSHËNDETJE VIZITOR!

    Nëse ju shfaqet ky mesazh do të thotë se ju nuk jeni regjistruar akoma. Anëtarët e rregjistruar kanë privilegjin të marrin pjesë në tema të ndryshme si dhe të komunikojnë me anëtarët e tjerë. Bëhu pjesë e forumit Netedy.com duke u REGJISTRUAR këtu ose nëse ke një llogari KYCU. Komunikim alternative i ketij forumi me vajza dhe djem nga te gjithe trevat shqiptare? Hyr ne: CHAT SHQIP.

Dashuritë që ikin pa lamtumirë, ikin pa e kthyer kokën pas, ikin pa pendim, por jo pa lot......

...

Kontributor
Regjistruar më
Tetor 30, 2020
Mesazhe
48,384
Pëlqime
34,911

Dashuritë që ikin pa lamtumirë, ikin pa e kthyer kokën pas, ikin pa pendim, por jo pa lot......​





Nga Albert Vataj

Është e dhimbshme të shohësh një qiell të qëndisur me vezullimin më të ëndshëm të të gjithë ngulmeve dëshirore, kur në një çast të vetëm thyhet, e copëzat e yjeve dhe dritave, inkandeshencës dhe përjetimit, rrëzohen duke të të zënë përfundi. Dhe ti rënkon nën peshën e këtij trishtimi, dihan me jehonën e thellë të territ që të kaplon.

Është nënshtruese çjerrja e asaj klithme, asaj britme që nuk e mbush një kraharor dhe nuk e nxë një qiell.

Ajo dhimbje që shpërthen në një zemër që çahet, është ajo pamëshirë që e bluan pjesën e mbetur të kurmit, duke e shndrruar atë në dritëzim të mekur xixëllonjash që lypin terr të bëjnë dritë.

Krisja e një zemre që brenda një çasti vetanak shumëzohet në mijëra copëza shkëndijash, është pragu i një fundi, është humnera që ndan botët e një shpirti dhe rreket të bashkojë copëzat e thyera të krahëve të erës, erës që i’a shquan shtegun ikejs.

Rrapëllon gjithçka rretheqark si një shtjellë e ndërkryer trazimi.

Brenda kësaj zemre të harruar mes pranverash të harbuara prej ngjyrave dhe aromave, thyhet llampa e dëshirave dhe dielli i dritimit të ëndrrave.

Dashuria që vdes mbetet e kredhur përtokë, e bukur dhe fisnike si një kerubin i përkorë që këputet prej degës së një rreze drite. Ashtu e plandosur mbi rrënoja, i përngjet një gjurme tek e cila gjithnjë gjen hapin tënd që të vjen nga pas, hapin që të tërheq rrëshqanë në një udhë të cilën e ke endur nëpër ëndrra.

Kujtesa, kujtesa i bën kurorë përshkënditëse lulesh dhe e mbron atë nga larvat dhe kalbëzimi, duke përdorur aromat e mbledhura prej krejt pranverave që vetëtinë nën qiellin e kllapitur të pasioneve që i gremisi koha.

Ajo jeton në ndërmendjet e netëve të gjata të kapluara nga makthi i pagjumësisë dhe rivjen me kafshimet e befta të buzës, me pëshpërima të lehta në vesh, rivjen për ta mbajtur të thellë krisjen e zemrës, për ta mëkuar me lot e trishtim, dhimbjen e ikjes.

Ti jeton me ëndrrën dhe dëshirën më të epërme të atij përjetimi, të cilin edhe përfytyrimi më idilik nguron të ta rrëfejë.

Dashuritë që shuhen dhe ikin pa lamtumirë, ikin pa e kthyer kokën pas, ikin pa pendim dhe lëndim.
Ata ikin prej secilit ndër ju, edhe nga ti, sa për t’ju ndërmendur se sa i errët dhe i thellë është boshi përpirës i çasteve të përbetimit, çasteve kur fjalët ti dikton zemra dhe t’i shqipton ngashërimi.

Ikin dashuritë, jo për të mohuar se kishin jetuar në çdo rreze me diellin tuaj të pasionit, ikin për t’i lejuar zemrës të thyhet, për t’i mësuar dhimbjes të ndjej kafshimin e pamëshirshëm të trishtimit, ikin për të ju lënë vetëm.

Ikjet pa lamtumirë i ngjajnë meteoreve që shndrijnë në një shpërthim dhe shuhen në vegimin e atij përjetimi që mbetet i stampuar në një çast drite.

Dashuritë që ikin pa lamtumirë, marrin gjithçka me ikjen, marrin kujtimet dhe çdo çast pritjeje.

Ikin për të lënë pas zemërthyerje. Ikin për të lënë pa marrë me vete, lotët që njom kafshimet e dhimbta të buzëve, buzëve që të trazojnë gjithnjë hirin që mban të strukur duke e mbrojtur nga cergat atë shkëndi që pret të shuhet më yllin e fundit të qiellit tënd.

Ikin ata ardhje që jetuan gjithnjë me ikjen!

Dashuritë që ikin pa lamtumirë, ikin pa e kthyer kokën pas, ikin pa pendim, por jo pa lot, lotët që do ujisin trishtimin dhe shpresën, lotët ku do të përthyhet dielli i një dite dritimesh përtëritëse.

Gjithçka që ikën, thjeshtë nuk ishte jotja. Ardhja dhe qëndrimi, ishte një iluzion, një ëndërr, një e mundshme sprovash dhe shkundullimash për çdo zemër që pranon të thyhet që në goditjen e parë.

Zgjohu ti Evë e mëkatit të zanafillës, ti Adam i mosbindjes, zgjohu dhe beso se çfarë është për ty, as nuk vjen as nuk ikën, ajo është brenda teje.
Amen!
 
Asnjeher nuk do iki dhe as do ikesh do jesh gjithmon te perkedhelia e eres kur leht do lozi me floket e mija,do jesh te buzeqeshja qe ti aq me ngulm e doje te ishte portreti im,do jesh te liria ime sa here te dal nga dera,do jesh pran meje sa here te mos kem zgjidhje,do jesh kudo ne cdo hap.

P.s dashurit e verteta,mund ti ndaj rrugetimi jo i njejt por kurre nuk dalin nga zemra,qendrojn aty per te te dhen jet edhe forc te ndjesh lumturin e perjetimit te casteve te cilat nuk i blen asnje vler monetare.
 
Dashurite e verteta nuk veshin kurre fustan lumturie( nuk e di kush e ka thene)?
 

Dashuritë që ikin pa lamtumirë, ikin pa e kthyer kokën pas, ikin pa pendim, por jo pa lot......​





Nga Albert Vataj

Është e dhimbshme të shohësh një qiell të qëndisur me vezullimin më të ëndshëm të të gjithë ngulmeve dëshirore, kur në një çast të vetëm thyhet, e copëzat e yjeve dhe dritave, inkandeshencës dhe përjetimit, rrëzohen duke të të zënë përfundi. Dhe ti rënkon nën peshën e këtij trishtimi, dihan me jehonën e thellë të territ që të kaplon.

Është nënshtruese çjerrja e asaj klithme, asaj britme që nuk e mbush një kraharor dhe nuk e nxë një qiell.

Ajo dhimbje që shpërthen në një zemër që çahet, është ajo pamëshirë që e bluan pjesën e mbetur të kurmit, duke e shndrruar atë në dritëzim të mekur xixëllonjash që lypin terr të bëjnë dritë.

Krisja e një zemre që brenda një çasti vetanak shumëzohet në mijëra copëza shkëndijash, është pragu i një fundi, është humnera që ndan botët e një shpirti dhe rreket të bashkojë copëzat e thyera të krahëve të erës, erës që i’a shquan shtegun ikejs.

Rrapëllon gjithçka rretheqark si një shtjellë e ndërkryer trazimi.

Brenda kësaj zemre të harruar mes pranverash të harbuara prej ngjyrave dhe aromave, thyhet llampa e dëshirave dhe dielli i dritimit të ëndrrave.

Dashuria që vdes mbetet e kredhur përtokë, e bukur dhe fisnike si një kerubin i përkorë që këputet prej degës së një rreze drite. Ashtu e plandosur mbi rrënoja, i përngjet një gjurme tek e cila gjithnjë gjen hapin tënd që të vjen nga pas, hapin që të tërheq rrëshqanë në një udhë të cilën e ke endur nëpër ëndrra.

Kujtesa, kujtesa i bën kurorë përshkënditëse lulesh dhe e mbron atë nga larvat dhe kalbëzimi, duke përdorur aromat e mbledhura prej krejt pranverave që vetëtinë nën qiellin e kllapitur të pasioneve që i gremisi koha.

Ajo jeton në ndërmendjet e netëve të gjata të kapluara nga makthi i pagjumësisë dhe rivjen me kafshimet e befta të buzës, me pëshpërima të lehta në vesh, rivjen për ta mbajtur të thellë krisjen e zemrës, për ta mëkuar me lot e trishtim, dhimbjen e ikjes.

Ti jeton me ëndrrën dhe dëshirën më të epërme të atij përjetimi, të cilin edhe përfytyrimi më idilik nguron të ta rrëfejë.

Dashuritë që shuhen dhe ikin pa lamtumirë, ikin pa e kthyer kokën pas, ikin pa pendim dhe lëndim.
Ata ikin prej secilit ndër ju, edhe nga ti, sa për t’ju ndërmendur se sa i errët dhe i thellë është boshi përpirës i çasteve të përbetimit, çasteve kur fjalët ti dikton zemra dhe t’i shqipton ngashërimi.

Ikin dashuritë, jo për të mohuar se kishin jetuar në çdo rreze me diellin tuaj të pasionit, ikin për t’i lejuar zemrës të thyhet, për t’i mësuar dhimbjes të ndjej kafshimin e pamëshirshëm të trishtimit, ikin për të ju lënë vetëm.

Ikjet pa lamtumirë i ngjajnë meteoreve që shndrijnë në një shpërthim dhe shuhen në vegimin e atij përjetimi që mbetet i stampuar në një çast drite.

Dashuritë që ikin pa lamtumirë, marrin gjithçka me ikjen, marrin kujtimet dhe çdo çast pritjeje.

Ikin për të lënë pas zemërthyerje. Ikin për të lënë pa marrë me vete, lotët që njom kafshimet e dhimbta të buzëve, buzëve që të trazojnë gjithnjë hirin që mban të strukur duke e mbrojtur nga cergat atë shkëndi që pret të shuhet më yllin e fundit të qiellit tënd.

Ikin ata ardhje që jetuan gjithnjë me ikjen!

Dashuritë që ikin pa lamtumirë, ikin pa e kthyer kokën pas, ikin pa pendim, por jo pa lot, lotët që do ujisin trishtimin dhe shpresën, lotët ku do të përthyhet dielli i një dite dritimesh përtëritëse.

Gjithçka që ikën, thjeshtë nuk ishte jotja. Ardhja dhe qëndrimi, ishte një iluzion, një ëndërr, një e mundshme sprovash dhe shkundullimash për çdo zemër që pranon të thyhet që në goditjen e parë.

Zgjohu ti Evë e mëkatit të zanafillës, ti Adam i mosbindjes, zgjohu dhe beso se çfarë është për ty, as nuk vjen as nuk ikën, ajo është brenda teje.
Amen!
Nëse nuk e kthen kokën pas nuk ke dashuruar asnjëherë.
Sido që të jetë,lë gjurmë tek ti.Mjafton një gjest,një fotografi e pa hedhur diku,një fragment i një këngë.E kështu...
 
Ndonjehere dashurite e medha ikin befasisht ashtu sic krijohen lindin pa e kuptuar se brenda teje lind dhe rritet ajo idealja e lumturise... Pa kthyer koken me vrap ikin edhe dashurite e medha qe dikur jepnin betimin e dashurise dhe ne te pertejmen jete.
Dashurite me ego te tepruar ikin pa lamtumire por me shpirt te vrare te vdekur per se gjalli duke bart ne vete pendese, buzeqeshje nder buze, kujtime te bukura dhe ne fund nje trishtim i pakalushem qe e permbyll pa kompromis me ndarje por me lot.
Me lot mbyllet cdo kapitull ne jete !
 
Ndonjehere dashurite e medha ikin befasisht ashtu sic krijohen lindin pa e kuptuar se brenda teje lind dhe rritet ajo idealja e lumturise... Pa kthyer koken me vrap ikin edhe dashurite e medha qe dikur jepnin betimin e dashurise dhe ne te pertejmen jete.
Dashurite me ego te tepruar ikin pa lamtumire por me shpirt te vrare te vdekur per se gjalli duke bart ne vete pendese, buzeqeshje nder buze, kujtime te bukura dhe ne fund nje trishtim i pakalushem qe e permbyll pa kompromis me ndarje por me lot.
Me lot mbyllet cdo kapitull ne jete !
Shume here ndodhe qe njerzit ngaterrojn dashurin me ndjenjen e deshires,duke deshiruar ate qe ne optiken e tyre eshte ideale betohen ne ndjesin e perjetshme te tyre pastaj gjate kohes se venitjes avullojn edhe ata bashke me betimin e tyre.
Dashuria eshte sakrific nuk ka lidhje me fluturat e barkut,eshte ndertim i nga nje tulle cdo dite per krijimin e folezes jo hapja e deres me nje çeles ne dore.
 
Na e plaset zemren sot bre?

Shpesh une luftoj me veten mos shpreh ate cka ndjej, por eshte e vertete se disa gjera nuk gjen dot fjale ti pershkruash ashtu si e ndjen, sepse thua pafund dhe ajo qe ndjen eshte aq me shume.
Ndonjehere ste le as inati te shprehesh, apo te thuash gjera qe i ndjen kur shpirti dhemb,vuan, vetem pse nuk do te mesoje dikush si ndihesh.
Por vetem nje shpirt e di si ndihet kur dhemb.
Nuk ka fjale ta pershkruaj ate dhimbje, nuk ka!
 

Welcome to the forum 👋, Visitor

To access the forum content and all our services, you must register or log in to the forum. Becoming a member of the forum is completely free.

Theme customization system

You can customize some areas of the forum theme from this menu.

  • Wide/Narrow view

    You can control a structure that you can use to use your theme wide or narrow.

    Grid view forum list

    You can control the layout of the forum list in a grid or ordinary listing style structure.

    Picture grid mode

    You can control the structure where you can open/close images in the grid forum list.

    Close sidebar

    You can get rid of the crowded view in the forum by closing the sidebar.

    Fixed sidebar

    You can make it more useful and easier to access by pinning the sidebar.

    Close radius

    You can use the radius at the corners of the blocks according to your taste by closing/opening it.

  • Choose the color combination that reflects your taste
    Background images
    Color gradient backgrounds
Back