Atje ku zemrat takohen pa fjalë…

[Mignonne]

Në një botë ku fjalët humbisnin kuptimin, ata të dy gjetën mënyrën më të rrallë për të dashur — me heshtje.
Ai i kuptonte trishtimet e saj nga mënyra si mbante duart. Ajo i lexonte ëndrrat e tij nga mënyra si ai shikonte qiellin.
Nuk i thanë kurrë njëri-tjetrit “Të dua”, por çdo shikim, çdo përqafim i papritur, çdo qëndrim pranë pa asnjë arsye… ishte një betim dashurie.
Ata ishin dëshmia që dashuria më e madhe ndodh atje ku heshtja bëhet gjuha e shpirtit.

 

[Mignonne]

Në një botë ku gjithçka vrapon, ata zgjodhën të ecin ngadalë.
Nuk i shprehën kurrë ndjenjat me fjalë të mëdha — i mbajtën në sy, në frymëmarrje, në ato duar që gjenin njëra-tjetrën pa zhurmë.
Ata e dinin: dashuria më e madhe nuk ka nevojë për deklarata publike, as për premtime madhështore.
Mjafton një shikim në errësirë, një buzëqeshje e thjeshtë kur askush nuk sheh, një “jam këtu” i pashprehur me zë.
Dhe kështu, e ndërtuan përjetësinë e tyre… në heshtje.

 

[Mignonne]

Ata nuk ishin të zakonshëm, as nuk kërkonin te ishin.
Takoheshin në vendet ku heshtja kishte aromën e luleve dhe koha rrëshkiste si uji në pëllëmbët e tyre.
Ai i sillte ëndrra të reja, ajo i mbillte brenda shpirtit të tij si lule të padukshme.
Nuk kishin orare, as fjalë të mëdha — kishin vetëm ndjesi që mbilleshin në ajër dhe përqafoheshin në imagjinatë.
Në sytë e tyre, bota ishte thjesht një përrallë që ndodhte vërtet.
Ata nuk pyetën kurrë sa do zgjaste. Sepse kur dashuron me shpirt, koha thjesht humbet kuptimin.

 

[Mignonne]

Ata u deshën në kohëra të thjeshta, kur një shikim zëvendësonte mijëra fjalë.
U deshën në heshtje, mes librave të harruar, stacioneve bosh dhe perëndimeve të fshehta.
Koha i ndau — si lumi që ndan dy brigje që ëndërrojnë të preken.
Por ndjenjat mbetën, si letra të paçelura në sirtarin e shpirtit.
Çdo herë që binte shi, ajo ndjente duart e tij që e mbronin nga bota.
Çdo herë që frynte erë, ai dëgjonte zërin e saj që thërriste emrin e tij.
Ata nuk u harruan kurrë, sepse dashuritë e vërteta nuk rriten, nuk plaken — ato thjesht jetojnë… në mallin që nuk shuhet kurrë.

 

[Mignonne]

Ata u panë për herë të parë në një kohë kur bota dukej më e vogël, por ëndrrat më të mëdha.
Ajo ishte drita që ndriçonte natën e tij më të errët; ai ishte strehë për shpirtin e saj të trazuar.
U deshën me një zjarr që nuk dinte çfarë ishte frika, u kapën pas njëri-tjetrit si marinarët pas yjeve në stuhi.
Por jeta kishte plane të tjera — i ndau, i largoi, i vendosi në rrugë të ndryshme.
Megjithatë, nuk pati asnjë ditë, asnjë vit, asnjë jetë, ku ata nuk e kujtuan njëri-tjetrin.
Të tjerët ndërtuan shtëpi, familje, jetë…
Ata ndërtuan një legjendë.
Një dashuri që s’u konsumua kurrë, s’u zbeh nga koha, s’u mund nga largësia.
Një dashuri që nuk kishte nevojë të përmbushej, sepse thjesht ekzistonte — dhe ky ishte mrekullia më e madhe.