- Regjistruar më
- Gusht 10, 2020
- Mesazhe
- 3,760
- Pëlqime
- 2,219
Artikulli që po ju sjell është marrë nga libri "Serbët dhe shqiptarët" nga albanologu i njohur kroat Milan Shuflaj. Ai është pjesë e studimit të tij të mëparshëm sociologjik mbi historinë e Shqipërisë.
Në historinë e Shqipërisë Veriore, është mbledhur një material i cili ka rëndësi parësore nga pikëpamja e historisë së përgjithshme të njerëzimit. Megjithëse ky rajon shtrihet përgjatë Adriatikut me kulturë të lartë, struktura shoqërore e shtresës së saj njerëzore Indo-Evropiane është ende sot një strukturë tipike fisnore. Për studimin e rregullimit klanor, ky rajon është klasik, por krejtësisht i ndryshëm nga rajoni amerikan i totemeve kryesore indiane. Nga pikëpamja sociologjike, historia e Shqipërisë së Veriut është një krijim i pandërprerë i mjegullave fisnore dhe zhdukja e sistemeve të vjetra të klaneve. Ka një tergo, vrullin e lashtësisë, por kjo nuk është ruajtur midis burimeve si në fushat e Perëndimit të Egër, por ka kaluar disa herë përmes replikës së lartë të kulturës.
Unë
Ilirët dhe Helenët. - Tri zona bërthamore të fiseve ilire. - Me pushtimin Romak formacionet kryesore të fiseve u shpërbënë
Në kohët antike kjo anë ishte e mbuluar me një shtresë shumë të vogël lëvizëse ilire e cila shtrihej përgjatë bregdetit Adriatik nga Epiri në Panoni në veri dhe në lindje kufizohej nga saga Oria-Thrakiane. Në shek. IX f. K. një degë (Mesapët dhe Japigët) e këtij trupi u shtri në Italinë e Jugut1.
Ilirët, si Thrakët, ishin të ndarë në shumë njësi të vogla. Këto ishin kryesisht fise barinjsh luftëtarë që lëviznin midis kullotave të dimrit dhe verës në luftëra të vazhdueshme të cilat linin pas shkretëtira (shkretëtira Dardanie) ndërsa vendbanimet e tyre të vendosura në vende të larta për armikun ishin "pothuajse të pathyeshme" (Pirustët).
Sidoqoftë, midis këtyre formacioneve homogjene fisnore, dallime të thella mund të vërehen që në moshë të hershme, të cilat u shkaktuan kryesisht nga ndikimi kulturor i Helenëve. Intensiteti i këtij ndikimi ishte në përpjesëtim me gjerësinë gjeografike. Ndërsa në veri vala kulturore greke preku vetëm bregdetin Adriatik në Shqipërinë e Jugut ajo depërtoi thellë në tokën ilire. Vatra e kompleksit të madh të vendbanimeve helene është qyteti i Apollonisë, i cili ishte në kontakt të ngushtë me Grekishtzuar Korkira, Durrës, Bilida dhe Amanta, si dhe me të gjithë gamën e qyteteve të tjera (Religit finitimae civitates).
Me sa duket Ilirët e Jugut ndërtuan vendbanimet e tyre në terrenin shkëmbor herët. E tillë mund të shihet edhe më në veri të Bosnjës afër Glasinc, midis Stollc dhe Lubinje, në kodrën Kiceno përgjatë Neretvës. Deri më sot në Shqipëri nuk ka asnjë gjurmë të tyre. Si një lloj i qytetit të vjetër fisnor ilir, në jug mund të merret Medoni në afërsi të qosheve të sotëm në Malin e Zi lindor i cili përndryshe edhe në kohën moderne është një fortesë e rëndësishme me mure ciklopike, një nga kështjellat e rralla në globin tokësor, historia e të cilave daton që prej 20 shekujsh më parë. Ky është Medeoni, Metheoni i Polibit dhe Livi, në territorin e fisit të Labeates, ku legjenda Romake Piperni në 168 e f. K. mori rob gruan e mbretit ilir Genc së bashku me djemtë e tij. Qyteti ose kështjella tjetër e të njëjtit fis ishte Shkodra, më vonë selia e mbretërve ilirë e cila u fortifikua nga natyra (minitum situ naturali oppidum), me mure dhe grumbuj dyert.
Mbishkrimet e këtyre qyteteve fisnore janë gjetur kohët e fundit në fisin fqinj Dokleite në kodrat e Malit të Zi: Doclea ku bashkohen Moraca dhe Zeta, i cili më vonë u bë një qytet i madh Romak dhe kalaja Salthua në fshatin e sotëm Vilusi afër Grahova. . Në atë kohë, në kohërat para-Flaviane, në këto kështjella që ishin nën protektoratin Romak qëndronin dy princa që ishin vëllezër, së bashku me djemtë e tyre. Emrat e tyre tingëllojnë në ilirishten e pastër4. Qyteti i këtij fisi ishte në fillim me sa duket Perast, një vend në gjirin e Rizanit i cili përmendet vetëm nga 1330 por emri i tij mund të shoqërohet me Pirusts Ilire5 pastaj Sarda (Cive Sardeni) në kodrën Drini në lindje të Shkodrës ndërsa në Mes Moshat (1291) qyteti i ripërtërirë peshkopal i Sappa, në provincën e Zadrima. Edhe emrat këtu të kujtojnë sardeianët ilirë më në veri, përkatësisht Thrakian Sapej6.
Në kohën e pushtimit romak të këtyre krahinave në të gjithë popullsinë ilire mund të dallohen tre zona: zona jugore me kolonitë helene dhe qytetet ilire të greqizuara (Amantia, Byllis), zona e mesme në veri të Durrësit dhe Lezhës me fisnore dhe dinastike kështjella prej guri, si dhe më në fund zona boshnjake-dalmate e fiseve kryesore të qyteteve të provincave me boshllëqe.
Në zonën e mesme u krijua mbretëria ilire e Agronit, Teutës dhe pasardhësve të tyre në shek. III dhe II f. K. me qendër në Shkodër që përfshinte gjirin e Rizanit. Luftërat e gjata të përgjakshme me romakët ndikuan shumë në zgjedhjen e elementeve të zbutur të formacioneve të fiseve ilire. Kështu kjo garë jashtëzakonisht luftarake u dobësua; në Dalmaci, në kohën e Augustit ajo pothuajse u zhduk plotësisht. Siç tregon shpërngulja e Pirustëve nga malësia e Drinit në Daka në kohën e Perandorit Trajan, administrata Romake nënshtroi shtresat etnike me forcë. Në shek. VI të gjitha njësitë ushtarake ilire (numerus felicium Illyricianorum) ishin vendosur në vendet e huaja.
Reduktimi i vazhdueshëm i popullsisë në thellësitë e vendit dëshmohet nga barazia e turmave të mëdha të njerëzve që fiset ilire ngritën në revoltë kundër Romës në kohën e Augustit pavarësisht nga pamundësia e këtyre vendeve në kohën e dyndjes së popujve7. Mund të konkludohet se formacionet kryesore të fiseve ilire u bashkuan në replikën e administratës civile dhe ushtarake romake. Teprica e elementeve të pavarura u tërhoqën në male. Romanizimi filloi të lulëzojë në luginat dhe në qytetet romake të cilat në bregdet ishin të lidhura me kolonitë helene (Lissos, Ulkinion), ndërsa në brendësi me bërthamat ilire (Shkodra. Doklea, Epikaria, Sarda) si dhe midis zbuti dhe shtroi popullatën ilire. . Gjuha e sotme shqipe, megjithëse është e lidhur ngushtë, nuk është gjysmë-romake dhe e përzier, por prapë është e ndërthurur me elementet latine
Në historinë e Shqipërisë Veriore, është mbledhur një material i cili ka rëndësi parësore nga pikëpamja e historisë së përgjithshme të njerëzimit. Megjithëse ky rajon shtrihet përgjatë Adriatikut me kulturë të lartë, struktura shoqërore e shtresës së saj njerëzore Indo-Evropiane është ende sot një strukturë tipike fisnore. Për studimin e rregullimit klanor, ky rajon është klasik, por krejtësisht i ndryshëm nga rajoni amerikan i totemeve kryesore indiane. Nga pikëpamja sociologjike, historia e Shqipërisë së Veriut është një krijim i pandërprerë i mjegullave fisnore dhe zhdukja e sistemeve të vjetra të klaneve. Ka një tergo, vrullin e lashtësisë, por kjo nuk është ruajtur midis burimeve si në fushat e Perëndimit të Egër, por ka kaluar disa herë përmes replikës së lartë të kulturës.
Unë
Ilirët dhe Helenët. - Tri zona bërthamore të fiseve ilire. - Me pushtimin Romak formacionet kryesore të fiseve u shpërbënë
Në kohët antike kjo anë ishte e mbuluar me një shtresë shumë të vogël lëvizëse ilire e cila shtrihej përgjatë bregdetit Adriatik nga Epiri në Panoni në veri dhe në lindje kufizohej nga saga Oria-Thrakiane. Në shek. IX f. K. një degë (Mesapët dhe Japigët) e këtij trupi u shtri në Italinë e Jugut1.
Ilirët, si Thrakët, ishin të ndarë në shumë njësi të vogla. Këto ishin kryesisht fise barinjsh luftëtarë që lëviznin midis kullotave të dimrit dhe verës në luftëra të vazhdueshme të cilat linin pas shkretëtira (shkretëtira Dardanie) ndërsa vendbanimet e tyre të vendosura në vende të larta për armikun ishin "pothuajse të pathyeshme" (Pirustët).
Sidoqoftë, midis këtyre formacioneve homogjene fisnore, dallime të thella mund të vërehen që në moshë të hershme, të cilat u shkaktuan kryesisht nga ndikimi kulturor i Helenëve. Intensiteti i këtij ndikimi ishte në përpjesëtim me gjerësinë gjeografike. Ndërsa në veri vala kulturore greke preku vetëm bregdetin Adriatik në Shqipërinë e Jugut ajo depërtoi thellë në tokën ilire. Vatra e kompleksit të madh të vendbanimeve helene është qyteti i Apollonisë, i cili ishte në kontakt të ngushtë me Grekishtzuar Korkira, Durrës, Bilida dhe Amanta, si dhe me të gjithë gamën e qyteteve të tjera (Religit finitimae civitates).
Me sa duket Ilirët e Jugut ndërtuan vendbanimet e tyre në terrenin shkëmbor herët. E tillë mund të shihet edhe më në veri të Bosnjës afër Glasinc, midis Stollc dhe Lubinje, në kodrën Kiceno përgjatë Neretvës. Deri më sot në Shqipëri nuk ka asnjë gjurmë të tyre. Si një lloj i qytetit të vjetër fisnor ilir, në jug mund të merret Medoni në afërsi të qosheve të sotëm në Malin e Zi lindor i cili përndryshe edhe në kohën moderne është një fortesë e rëndësishme me mure ciklopike, një nga kështjellat e rralla në globin tokësor, historia e të cilave daton që prej 20 shekujsh më parë. Ky është Medeoni, Metheoni i Polibit dhe Livi, në territorin e fisit të Labeates, ku legjenda Romake Piperni në 168 e f. K. mori rob gruan e mbretit ilir Genc së bashku me djemtë e tij. Qyteti ose kështjella tjetër e të njëjtit fis ishte Shkodra, më vonë selia e mbretërve ilirë e cila u fortifikua nga natyra (minitum situ naturali oppidum), me mure dhe grumbuj dyert.
Mbishkrimet e këtyre qyteteve fisnore janë gjetur kohët e fundit në fisin fqinj Dokleite në kodrat e Malit të Zi: Doclea ku bashkohen Moraca dhe Zeta, i cili më vonë u bë një qytet i madh Romak dhe kalaja Salthua në fshatin e sotëm Vilusi afër Grahova. . Në atë kohë, në kohërat para-Flaviane, në këto kështjella që ishin nën protektoratin Romak qëndronin dy princa që ishin vëllezër, së bashku me djemtë e tyre. Emrat e tyre tingëllojnë në ilirishten e pastër4. Qyteti i këtij fisi ishte në fillim me sa duket Perast, një vend në gjirin e Rizanit i cili përmendet vetëm nga 1330 por emri i tij mund të shoqërohet me Pirusts Ilire5 pastaj Sarda (Cive Sardeni) në kodrën Drini në lindje të Shkodrës ndërsa në Mes Moshat (1291) qyteti i ripërtërirë peshkopal i Sappa, në provincën e Zadrima. Edhe emrat këtu të kujtojnë sardeianët ilirë më në veri, përkatësisht Thrakian Sapej6.
Në kohën e pushtimit romak të këtyre krahinave në të gjithë popullsinë ilire mund të dallohen tre zona: zona jugore me kolonitë helene dhe qytetet ilire të greqizuara (Amantia, Byllis), zona e mesme në veri të Durrësit dhe Lezhës me fisnore dhe dinastike kështjella prej guri, si dhe më në fund zona boshnjake-dalmate e fiseve kryesore të qyteteve të provincave me boshllëqe.
Në zonën e mesme u krijua mbretëria ilire e Agronit, Teutës dhe pasardhësve të tyre në shek. III dhe II f. K. me qendër në Shkodër që përfshinte gjirin e Rizanit. Luftërat e gjata të përgjakshme me romakët ndikuan shumë në zgjedhjen e elementeve të zbutur të formacioneve të fiseve ilire. Kështu kjo garë jashtëzakonisht luftarake u dobësua; në Dalmaci, në kohën e Augustit ajo pothuajse u zhduk plotësisht. Siç tregon shpërngulja e Pirustëve nga malësia e Drinit në Daka në kohën e Perandorit Trajan, administrata Romake nënshtroi shtresat etnike me forcë. Në shek. VI të gjitha njësitë ushtarake ilire (numerus felicium Illyricianorum) ishin vendosur në vendet e huaja.
Reduktimi i vazhdueshëm i popullsisë në thellësitë e vendit dëshmohet nga barazia e turmave të mëdha të njerëzve që fiset ilire ngritën në revoltë kundër Romës në kohën e Augustit pavarësisht nga pamundësia e këtyre vendeve në kohën e dyndjes së popujve7. Mund të konkludohet se formacionet kryesore të fiseve ilire u bashkuan në replikën e administratës civile dhe ushtarake romake. Teprica e elementeve të pavarura u tërhoqën në male. Romanizimi filloi të lulëzojë në luginat dhe në qytetet romake të cilat në bregdet ishin të lidhura me kolonitë helene (Lissos, Ulkinion), ndërsa në brendësi me bërthamat ilire (Shkodra. Doklea, Epikaria, Sarda) si dhe midis zbuti dhe shtroi popullatën ilire. . Gjuha e sotme shqipe, megjithëse është e lidhur ngushtë, nuk është gjysmë-romake dhe e përzier, por prapë është e ndërthurur me elementet latine
