Welcome to the forum 👋, Visitor
To access the forum content and all our services, you must register or log in to the forum. Becoming a member of the forum is completely free.
-
PËRSHËNDETJE VIZITOR!
Nëse ju shfaqet ky mesazh do të thotë se ju nuk jeni regjistruar akoma. Anëtarët e rregjistruar kanë privilegjin të marrin pjesë në tema të ndryshme si dhe të komunikojnë me anëtarët e tjerë. Bëhu pjesë e forumit Netedy.com duke u REGJISTRUAR këtu ose nëse ke një llogari KYCU. Komunikim alternative i ketij forumi me vajza dhe djem nga te gjithe trevat shqiptare? Hyr ne: CHAT SHQIP.
Posts of the Week
Week of Prill 26, 2025
Week of Prill 19, 2025
Week of Prill 12, 2025
Nëse zemra jote do shkruante një letër anonime dashurie… çfarë do të thoshte?
Ehhh @Mignonne sa thellë hyra këtë herë , por zgjidhja ndonjëherë është të bërtasësh dhe pse askush nuk dëgjon ..
Po e ndaj me ty
E dashur unë,
Sot dua të të shkruaj pa frikë, pa filtra, pa asnjë “duhet” mbi supe. Dua të të flas ashtu siç ndoshta s’kam ditur kurrë më parë: me butësi, me të vërtetë, me gjithë dashurinë që të kam mohuar ndër vite.
Ti ke qenë gjithmonë një vajzë çapkëne, me buzëqeshje që ndriçonte dhoma. Pastaj ndodhi ajo humbje që ta ndali kohën. Një plagë që s’u mbyll kurrë, një boshllëk që s’u mbush me asgjë. Aty nisi rënia. Nuk ishte thjesht dhimbje - ishte rrënim. E humbe një pjesë të vetes, dhe për vite me radhë e mbajte buzëqeshjen të fshehur, si një kujtim që nuk guxoje ta prekje më. Por ja, pas gjithë asaj kohe, dikush u shfaq. Një njeri që nuk të kërkoi të jesh ndryshe. Ai të pa ashtu siç je. Dhe ti e rigjete buzëqeshjen. Jo si më parë, por më të thellë. Më të vërtetë. Ai po të ndihmon ta shohësh veten me sytë që ke merituar gjithmonë :- sytë e dashurisë, mirëkuptimit, dritës.
Ti ishe princesha e babit. Ai të mbante lart, sa herë bota dukej shumë e madhe për ty. Dhe tani që ai s’është më, ndonjëherë ndihesh vetëm me kurorën tënde. Kurora që duket e rëndë pa krahet e tij. Por ti ke mësuar ta mbash vetë. Edhe kur të dridhen gjunjët. Edhe kur mungesa e tij të kafshon shpirtin.
E di, shpeshherë nuk e njeh më veten në pasqyrë. Shikon një vajzë me sy të lodhur, me ngarkesa në zemër, dhe s’e lidh dot me atë vajzën e dikurshme. Por unë e di që ajo vajzë është ende aty. Vajza që tani vetja i duket e bukur, më e vërtetë se kurrë. Vajza e vogël që nuk është rritur kurrë plotësisht, që rri fshehur pas frikave, pas buzëqeshjeve të lodhura, pas natave kur mendimet nuk të lënë të flesh.
Më fal që s’të dua aq sa e meriton… por po mundohem. Çdo ditë, pak nga pak, po mësoj të të dua më shumë. Po mësoj të të zgjedh ty. Po mësoj të të shoh siç të sheh ai që të do me sy të pastër. Siç të shikonte babi. Siç të shikon zemra jote kur nuk i zë vendi frika.
Të premtoj se nuk do të lë më vetëm. As në ditët më të errëta, as kur të mos më pëlqesh, as kur të jetë më e lehtë të të braktis. Do të jem aty. Do të jem gjithmonë me ty.
Mos harro kurrë… kurora mund të jetë e rëndë, por ti ke lindur për ta mbajtur.
Me gjithë dashurinë që ke merituar gjithmonë,
Unë.
Po e ndaj me ty
E dashur unë,
Sot dua të të shkruaj pa frikë, pa filtra, pa asnjë “duhet” mbi supe. Dua të të flas ashtu siç ndoshta s’kam ditur kurrë më parë: me butësi, me të vërtetë, me gjithë dashurinë që të kam mohuar ndër vite.
Ti ke qenë gjithmonë një vajzë çapkëne, me buzëqeshje që ndriçonte dhoma. Pastaj ndodhi ajo humbje që ta ndali kohën. Një plagë që s’u mbyll kurrë, një boshllëk që s’u mbush me asgjë. Aty nisi rënia. Nuk ishte thjesht dhimbje - ishte rrënim. E humbe një pjesë të vetes, dhe për vite me radhë e mbajte buzëqeshjen të fshehur, si një kujtim që nuk guxoje ta prekje më. Por ja, pas gjithë asaj kohe, dikush u shfaq. Një njeri që nuk të kërkoi të jesh ndryshe. Ai të pa ashtu siç je. Dhe ti e rigjete buzëqeshjen. Jo si më parë, por më të thellë. Më të vërtetë. Ai po të ndihmon ta shohësh veten me sytë që ke merituar gjithmonë :- sytë e dashurisë, mirëkuptimit, dritës.
Ti ishe princesha e babit. Ai të mbante lart, sa herë bota dukej shumë e madhe për ty. Dhe tani që ai s’është më, ndonjëherë ndihesh vetëm me kurorën tënde. Kurora që duket e rëndë pa krahet e tij. Por ti ke mësuar ta mbash vetë. Edhe kur të dridhen gjunjët. Edhe kur mungesa e tij të kafshon shpirtin.
E di, shpeshherë nuk e njeh më veten në pasqyrë. Shikon një vajzë me sy të lodhur, me ngarkesa në zemër, dhe s’e lidh dot me atë vajzën e dikurshme. Por unë e di që ajo vajzë është ende aty. Vajza që tani vetja i duket e bukur, më e vërtetë se kurrë. Vajza e vogël që nuk është rritur kurrë plotësisht, që rri fshehur pas frikave, pas buzëqeshjeve të lodhura, pas natave kur mendimet nuk të lënë të flesh.
Më fal që s’të dua aq sa e meriton… por po mundohem. Çdo ditë, pak nga pak, po mësoj të të dua më shumë. Po mësoj të të zgjedh ty. Po mësoj të të shoh siç të sheh ai që të do me sy të pastër. Siç të shikonte babi. Siç të shikon zemra jote kur nuk i zë vendi frika.
Të premtoj se nuk do të lë më vetëm. As në ditët më të errëta, as kur të mos më pëlqesh, as kur të jetë më e lehtë të të braktis. Do të jem aty. Do të jem gjithmonë me ty.
Mos harro kurrë… kurora mund të jetë e rëndë, por ti ke lindur për ta mbajtur.
Me gjithë dashurinë që ke merituar gjithmonë,
Unë.
Jo më chit-chat në çdo temë
All in black. 
Një copë nga vetja...
Me thane se koha sheron gjithcka.
Se dhimbja do te zbehej,se nje dite do te zgjohem dhe gjithcka do te jete thjesht nje kujtim.
Por ja ku jam,edhe nje mbremje tjeter.
Krah per krah.
Vetem une…dhe dhimbja.
Nuk flasim!
Nuk ka nevoje te me thote asgje,ajo e njeh cdo cep te shpirtit tim,cdo plage qe te tjeret nuk e shohin.
Eshte e heshtur, por e pranishme.
Me pergjon ne cdo frymemarrje,me shtrengon ne kraharor si nje kujtim qe nuk iken,si nje barre qe nuk e hek dot.
Ndonjehere e urrej.
Dua ti bertas,ta largoj,ta zhduk prej meje.
Por nuk iken.
Sepse nuk eshte me thjesht nje ndjenje,eshte bere pjese e imja.
Eshte zeri brendshem qe me kujton gjithcka qe kam humbur,gjithcka qe kam dashur,gjithcka qe kam duruar pa ze.
Kam mesuar te eci me te.
Te zgjohem me te.
Te qaj kur askush nuk me sheh,dhe te buzeqesh kur duhet,edhe kur brenda meje me shperthen dhimbja ne copa te padukshme.
Me thane te sherohem,te filloj nga e para,te harroj.
Por si harrohet ajo qe te ka formuar?
Si e mohon nje plage qe shperthen brenda teje,edhe kur gjithcka jashte duket ne rregull?
Dhimbja nuk me la.
Zgjodhi te me shoqeroje ne cdo hap.
Dhe ndoshta,nuk esht me armike.
Ndoshta eshte deshmi,qe une kam ndjere vertete.
Qe kam dashur pa mase,qe kam humbur pa pergatitje.
Sonte…
Nuk po kerkoj me te ike.
E lejoj te rri,te me pushtoje ngadal ,si cdo nate tjeter.
Se ndoshta,kur ajo te vendos te largohet,nuk do te jem me e njejta.
Dhe ndoshta…kjo sesht gje e keqe.
Se dhimbja do te zbehej,se nje dite do te zgjohem dhe gjithcka do te jete thjesht nje kujtim.
Por ja ku jam,edhe nje mbremje tjeter.
Krah per krah.
Vetem une…dhe dhimbja.
Nuk flasim!
Nuk ka nevoje te me thote asgje,ajo e njeh cdo cep te shpirtit tim,cdo plage qe te tjeret nuk e shohin.
Eshte e heshtur, por e pranishme.
Me pergjon ne cdo frymemarrje,me shtrengon ne kraharor si nje kujtim qe nuk iken,si nje barre qe nuk e hek dot.
Ndonjehere e urrej.
Dua ti bertas,ta largoj,ta zhduk prej meje.
Por nuk iken.
Sepse nuk eshte me thjesht nje ndjenje,eshte bere pjese e imja.
Eshte zeri brendshem qe me kujton gjithcka qe kam humbur,gjithcka qe kam dashur,gjithcka qe kam duruar pa ze.
Kam mesuar te eci me te.
Te zgjohem me te.
Te qaj kur askush nuk me sheh,dhe te buzeqesh kur duhet,edhe kur brenda meje me shperthen dhimbja ne copa te padukshme.
Me thane te sherohem,te filloj nga e para,te harroj.
Por si harrohet ajo qe te ka formuar?
Si e mohon nje plage qe shperthen brenda teje,edhe kur gjithcka jashte duket ne rregull?
Dhimbja nuk me la.
Zgjodhi te me shoqeroje ne cdo hap.
Dhe ndoshta,nuk esht me armike.
Ndoshta eshte deshmi,qe une kam ndjere vertete.
Qe kam dashur pa mase,qe kam humbur pa pergatitje.
Sonte…
Nuk po kerkoj me te ike.
E lejoj te rri,te me pushtoje ngadal ,si cdo nate tjeter.
Se ndoshta,kur ajo te vendos te largohet,nuk do te jem me e njejta.
Dhe ndoshta…kjo sesht gje e keqe.
Modele të thonjve
Te shkurter kete here ndjehem si pa gishta 
Një copë nga vetja...
Po të jap doren time , për të ngrohur tënden …
nëse të dridhet nga frika, unë do ta mbaj fort,
nëse të ftohet nga trishtimi, do ta ngroh me shpirt,nëse lodhet nga pesha e ditëve, do ta mbështes me gjithë zemër.
Se dora jote në timen s’është veç një prekje —
është premtim që nuk je vetëm.
Dua të ta ndiej pulsin, t’i flas heshtjes tënde,
e në çdo dridhje të gjej kuptim,
se mes duarve tona s’ka më ftohtë,
ka veç pranverë.
Dora jote në timen është strehë,
është urë mes shpirtit tënd e timit,
është gjuha që flet kur fjalët mungojnë,
është paqe në stuhi, është shtëpi në rrugë pa kthim.
Në çdo shtërngim që më jep,
unë lexoj: “jam këtu, mos u tremb.”
Në çdo prekje, një shpresë ringjallet,
një ëndërr zgjohet, një frikë tretet.
E nëse ndonjëherë dora jote dridhet nga pasiguritë,
mos harro
unë jam aty, pa fjalë ndoshta, por me gjithë qenien,për ta mbajtur, për ta ngrohur,
derisa të bëhet e sigurt përsëri.
@FantiSpathi
nëse të dridhet nga frika, unë do ta mbaj fort,
nëse të ftohet nga trishtimi, do ta ngroh me shpirt,nëse lodhet nga pesha e ditëve, do ta mbështes me gjithë zemër.
Se dora jote në timen s’është veç një prekje —
është premtim që nuk je vetëm.
Dua të ta ndiej pulsin, t’i flas heshtjes tënde,
e në çdo dridhje të gjej kuptim,
se mes duarve tona s’ka më ftohtë,
ka veç pranverë.
Dora jote në timen është strehë,
është urë mes shpirtit tënd e timit,
është gjuha që flet kur fjalët mungojnë,
është paqe në stuhi, është shtëpi në rrugë pa kthim.
Në çdo shtërngim që më jep,
unë lexoj: “jam këtu, mos u tremb.”
Në çdo prekje, një shpresë ringjallet,
një ëndërr zgjohet, një frikë tretet.
E nëse ndonjëherë dora jote dridhet nga pasiguritë,
mos harro
unë jam aty, pa fjalë ndoshta, por me gjithë qenien,për ta mbajtur, për ta ngrohur,
derisa të bëhet e sigurt përsëri.
@FantiSpathi
